इन्डोनेशियामा बुद्ध धर्म

 राजेन मानन्धर

इन्डोनेशिया एशियाको दक्षिण पूर्वमा पर्ने द्वीप समुहको एउटा यस्तो देश हो जसलाई प्राचीन मानव जाति शुरु भएका स्थलहरु मध्ये एक मानिन्छ । प्राचीनकालमा आत्मापुजकहरुको बाहुल्यता भएको यस देशमा बुद्ध धर्म र हिन्दु धर्मले प्रवेश पायो, आफ्नै किसिमबाट धर्म र संस्कृतिको विकास गर्यो । त्यसबेलाका बौद्धहरुले यहाँ विश्वकै सबैभन्दा ठुलो बौद्ध स्तुप बोदोबुदुरको निर्माण गरे । तर पछि भने मुस्लिमहरुको प्रवेश पछि यहाँ बुद्ध धर्म लगभग विलिन भयो । अहिले यहाँको जनताको एक प्रतिशत भन्दा कमले मात्र बुद्ध धर्म मानिराखेको छ । यस लेखमा इन्डोनेशियामा बुद्ध धर्मको प्रवेश, विस्तार, लोप र पुनर्जीवनकोे बारे संक्षेपमा चर्चा गरिने छ ।

इन्डोनेशियाको संक्षिप्त परिचय
इन्डोनेसिया एक गणतन्त्रात्मक देश हो जुन दक्षिणपूर्व एशिया र ओशिनियामा हिन्द र प्रशान्त महासागरहरूको बीच रहेको छ । यसको वरिपरी पपुवा न्यू गिनी, पूर्वी टिमोर, मलेशिया, सिंगापुर, भियतनाम, थाइल्याण्ड, फिलिपिन्स, अष्ट्रेलिया, पलाउ, र भारत (अण्डमान र निकोबार टापुहरू) रहेका छन् ।

यसलाई विश्वको सबैभन्दा ठूलो द्वीपसमूह राज्य (आर्केपेलेगो) पनि भनिन्छ, जस अन्तर्गत १८ हजार साना ठुला द्वीपहरु पर्दछन् । यी मध्ये सुमात्रा, जाभा, सुलावेसी, र बोर्नियो र न्यू गिनीका भागहरू आदि हुन् । यसको क्षेत्रफल १,९०४,५६९ वर्ग किलोमिटर छ भने यहाँको जनसंख्या लगभग २ करोड ७५ लाख छ ।

यहाँ १३ सय जातीय समुहहरु बसोबास गर्छन् र उनीहरुको भाषा ७ सय भन्दा धेरै छन् । यो देशको राजधानी जकार्ता हो जसलाई विश्वको दोस्रो सबैभन्दा बढी जनसंख्या भएको शहरी क्षेत्र पनि भनिन्छ । यहाँको राजधानीमा मात्रै १ करोड भन्दा बढी मानिस बस्छन् । कुनै बेला बौद्ध साम्राज्यहरु भएको देशमा अहिले मुस्लिमहरुको बाहुल्यता छ । सरदर हेर्दा अहिले यहाँ ८६.७ प्रतिशत मुस्लिमहरु, १९.७ प्रतिशत क्रिश्चियनहरु, १.७४ प्रतिशत हिन्दुहरु र ०.८ प्रतिशत बौद्धहरु छन् । अर्थात् यहाँ २ लाख ६२ हजार बौद्धहरु बसोबास गर्छन् ।.इस्लाम, प्रोटेस्टानियनिज्म, रोमन क्याथोलिक, हिन्दु बौद्ध र कन्फुशियनिज्मलाई यहाँ औपचारिक धर्म मानिन्छ र यहाँको संंविधानले धार्मिक स्वतन्त्रकाको प्रत्याभूति दिएको छ ।

इन्डोनेशियामा बुद्धधर्मको प्रवेश
इन्डोनेसियाका आदिवासीहरु आत्मापूजक वा प्रकृतिपूजक थिए । उनीहरु पहिलेदेखि रुख, ढुंगा इत्यादिमा विशेष शक्ति छ भनेर वा तिनीहरु सबैमा आत्मा हुन्छ भनेर पूजा गर्ने गर्थे । यस्तोमा बुद्ध धर्मले कहिले प्रवेश पायो भन्न सजिलो छैन । फेरी कति धेरै बुद्ध धर्म फैलेकोलाई फैलेको भन्ने पनि प्रश्न होला ।

सामान्य रुपमा भन्दा त्यहाँ बुुद्ध धर्मको मध्यपूर्व अर्थात् पर्सिया इत्यादि देशहरुले ब्यापारको सिलसिलामा दक्षिणपूर्वी देशसम्म आफ्नो यात्रा गर्न जानेदेखि उनीहरुसँगै त्यहाँ बुद्धधर्म पुगेको देखिन्छ । यसरी भन्दा ईशाको पहिलो शताब्दीको प्रारम्भसँग भारतवर्षको व्यापार यात्रा समुद्री सिल्क रोडको माध्यमबाट इन्डोनेसिया पुगेको देखिन्छ । यही समयबाट नै त्यहाँ बुद्धधर्मले प्रवेश पाएको भयो । यद्यपि त्यसबेलाको बुद्धधर्म कुन निकायको अनि त्यहाँ बुद्धधर्मले कति ठुलो समाजलाई प्रभाव पार्न सक्यो भन्ने जिज्ञासाहरु भने अनुत्तरित नै छन् । यहाँ हिन्दु धर्मले बुद्ध धर्म भन्दा केही सय वर्ष पहिले मात्र प्रवेश पाएको थियो ।

इन्डोनेसियाको सबैभन्दा पुरानो बौद्ध पुरातात्विक स्थल भनेर बाटुजया स्तूप परिसरलाई लिइन्छ जुन पश्चिम जाभाको कारावाङमा रहेको छ । यहाँको पुरातात्विक अवशेषलाई दोश्रो शताब्दीको भनेर भनिएको छ । त्यस्तै किसिमले सुमात्राको जाम्बी, पालेम्बाङ र रियाउ प्रान्त एवं मध्य र पूर्वी जाभामा पनि प्राचीन बौद्ध क्षेत्रहरु उल्लेखनीय संख्यामा पाइन्छन् ।

इशाको ४०० देखि ७०० भित्र इन्डोनेशियामा कमसेकम तीन वटा विशाल बौद्ध राज्यहरु बनिसकेको देखिन्छ । ईस्वी ४००मा पश्चिम जाभा द्वीपमा बौद्ध राज्य, तरुमानगर स्थापित भएको थियो । तरुमानगर वा तरुमा र पश्चिमी जाभामा अवस्थित एक प्रारम्भिक सुण्डाहरुको राज्य थियो । यहाँका शासक पूर्णवर्मनले इस्वी ४५०मा राखेका केही अभिलेखहरु भेटिएका छन् ।

ईस्वी ४२५मा दक्षिण सुमात्रा द्वीपमा बौद्ध राज्य .श्रीविजयको स्थापना भयो जुन वर्तमान समयमा सुमात्राको पालेम्बाङमा पर्दछ । यो त्यसबेलाको दक्षिण पूर्वकै सबैभन्दा ठुलो बुद्ध धर्मको अध्ययन केन्द्र थियो । यसबेला यहाँ बौद्ध विद्यालयहरु र गुम्बाहरु खुले । यहाँका धर्मपाल तथा शाक्यकीर्ति जस्ता बौद्ध विद्वाहरुको नाम अहिले पनि विश्व बुद्धधर्मको इतिहासको अध्ययन गर्दा आउँछ । श्री विजय वंशको राज्यकालमा, अर्थात् इस्वीको ७औंदेखि १४औं शताब्दीसम्मको समयमा इन्डोनेशियाकै सबैभन्दा ठुलो बौद्ध साम्राज्य बनेको अवस्थामा यहाँ सबैभन्दा धेरै बुद्ध धर्मको विकास भएको थियो ।

ईस्वी ७३२मा मध्य जाभामा राजा सञ्जय अथवा शैलेन्द्र राज्यको स्थापना गरे । यसै राज्यवंशको समयमा यहाँ विश्वको सबैभन्दा ठुलो स्तुप बोरोबुदुरको स्थापना भयो । यस स्तुपलाई विश्वका सात आश्चर्य तथा युनेस्को विश्व सम्पदा सूचि अन्तर्गत राखिएको छ । यस भव्य स्तुपमा राज्यले गरेको योगदान हेरेर पनि त्यसबेलाको यहाँको बुद्ध धर्म कति सशक्त थियो भनेर अनुमान गर्न सकिन्छ । इन्डोनेशियामा महायानको विकास गर्न शैलेन्द्र वंशको योगदान भएको मानिन्छ ।

Press enter or click to view image in full siz

५औ शताब्दीमा चीनियाँ बौद्ध भिक्षु फाहियान भारतको भ्रमण गरी फर्कदा इन्डोनेशियाको जाभा पुगेका थिए ।

इत्सिङको वर्णन
इन्डोनेशियाको बुद्धधर्मको इतिहासको बारेमा थाहा पाउन चीनियाँ यात्री इत्सिङ (यिजिङ)को यात्रा वर्णनले धेरै सहयोग गर्दछ । उनी चीनबाट भारतको नालन्दा विश्वविद्यालयमा बुद्धधर्मको अध्ययन गर्न निस्कँदा इन्डोनेशियाको श्रीविजय राज्यमा पुगे । उनले त्यहाँ सन् ६७१मा छ महिना बसेर संस्कृत व्याकरण र मलया भाषा सिके । उनले आफ्नो यात्रा वर्णनमा ७औ शताब्दीको इन्डोनेशियामा बुद्धधर्मको प्रचार र त्यहाँका बौद्ध भिक्षुहरुको ज्ञानको तारिफ गरेका छन् । उनले त्यहाँ श्रीविजयलाई एक शक्तिशाली समुद्री साम्राज्यको रुपमा देखे र उनले यस साम्राज्य त्यस क्षेत्रमा बौद्ध शिक्षा केन्द्रको रूपमा विकसित भइरहेको भनेर वर्णन गरे ।

अझ उनले त यदि कुनै चिनियाँ भिक्षुहरूलाई भारतको नालन्दामा गएर अध्ययन गर्नु मन लागेको छ भने त्यो भन्दा अघि श्रीविजयमा केही समय अध्ययन गरेर मात्र जान सल्लाह समेत दिएका थिए । उनले वर्णन गरे अनुसार त्यहाँ १,००० भन्दा बौद्ध भिक्षुहरु थिए, जो अध्ययन र अभ्यासमा निकै उत्सुक थिए । उनीहरु भारत भएका विषयहरूको अनुसन्धान र अध्ययन गर्थे अनि त्यहीँको जस्तो नियम र अभ्यास गर्थे । त्यसबेला बुद्ध धर्म दक्षिणपूर्वी एसियाका टापुहरूमा फैलिरहेको थियो अनि दक्षिणी सागरका टापुहरूमा धेरै राजाहरू र शासकहरूले बुद्ध धर्मको प्रशंसा गर्थे र विश्वास गर्थे अनि तिनीहरू पुण्यकार्यमा सरिक हुन्थे भनेर पनि इत्सिङले वर्णन गरेको पाइन्छ । यसले ७औं शताव्दीमा इन्डोनेशियाको बुद्धधर्मको अवस्था प्रष्ट पार्छ ।

त्यसबेला ६औ शताब्दीको अन्त्यतिर श्री विजय राज्यका शैलेन्द्र वंशका एक राजकुमार विद्वान भिक्षु बनेर नालन्दा विश्वविद्यालयमा शिक्षक र कवि बन्न भारत गए भनेर पनि भनिएको पाइन्छ ।

बोरोबुदुर
इन्डोनेशियाको बुद्धधर्मको कुरा गर्दा विशाल बोदोबुदुर चैत्यको बारेमा केही जानकारी दिनु प्रासंगिक हुन्छ । मध्य जाभाको दक्षिणमा रहेको केडु उपत्यकामा स्थित यो विश्वकै सबैभन्दा ठुलो चैत्य त्यहाँको ९औ शताब्दीको बुद्ध धर्मको विकासको शिखरमा पुगेकोको प्रमाण हो । यसको निर्माण शैलेन्द्र वंशका राजा समरतुङ्गको राज्यकालमा सम्पन्न भएको थियो । यसको निर्माणमा त्यहाँको मौलिक कलाका साथै भारतको गुप्तकलाको झल्को पाइन्छ । करिब इस्वीको ७५० देखि निर्माण थालेर ८२५ तिर सम्पन्न गरिएको यो चैत्यको निर्माण सम्पन्न हुन करिब ७५ वर्ष लाग्यो । यसको उचाइ ४२ मिटर छ र यसको लम्बाइ १२३मीटर र चौडाइ १२३ मिटर गरी यसको आकार यसले १५१२९ वर्गमिटर छ । यसको निर्माण र निर्माताको बारेमाम निकै थोरै अभिलेखहरु प्राप्त छन् । यसको निर्माणको श्रेय गुणधर्म नामक बास्तुविद्लाई दिइएको छ, जो नेपाल वा भारतवर्षबाट गएका थिए भनेर समेत विश्वास गरिन्छ ।

Press enter or click to view image in full size

यसको तलदेखि माथिसम्मको चरणहरुलाई हेर्दा यसले बौद्ध व्रम्हाण्डलाई प्रतिकात्मकरुपमा देखाएको प्रतीत हुन्छ । यहाँका तीन तहहरुलाई क्रमशः कामधातु, रुपधातु र अरुपधातु भनेर सम्बोधन गरेको पाइन्छ । यसमा नौवटा डबलीहरु बनेका छन् र त्यसमाथि स्तुपको डोम बनाइएको छ । यसमा २,६७२वटा कर्मविभङग, ललितविस्तर, जातक, अवदान तथा गण्डव्यूह सम्बन्धी भित्तेमूर्तिहरु, ५०४वटा बुद्धका मूर्तिहरु तथा ७२वटा भित्र बुद्धमूर्तिभएका जालीदार चैत्यहरु जडित छन् ।

इन्डोनेशियामा त्यस्तै किसिमबाट अन्य बौद्ध भिक्षुहरू धर्मपाल, नालंदाका प्राध्यापक र दक्षिण भारतीय बौद्ध वज्रबोधी आदिले पनि इन्डोनेशियाको श्रीविजयमा अध्ययन भ्रमण गरेका थिए भन्ने आलेख पाइन्छ । भारतीय बौद्ध भिक्षु अतिशा दीपंकर सुमात्रा आएर १२ वर्ष बसेर गएको भन्ने तिब्बती श्रोतहरुले भन्दछन् ।

यस प्रकार हेर्दा ७औ शताब्दी देखि १२औ शताब्दीसम्म श्रीविजय इन्डोनेशियाकै इतिहासमा अहिलेसम्म बनेको सबैभन्दा ठूलो बौद्ध साम्राज्य थियो भन्न सकिन्छ । श्रीविजय तथा यहाँका राजाहरुले इन्डोनेशियामा बुद्ध धर्मको संरक्षण तथा प्रचार प्रसारमा महत्वपूर्ण भूमिका खेलेको पाइन्छ । यहाँका शासकहरुले आफ्नो राज्यविस्तारसँगै आफुले जितेर लिएको जाभा, मलाया आदि ठाउँमा पनि विस्तारै बुद्धधर्मको प्रचार गरेका थिए ।

१३औ शताब्दीमा पूर्वी जाभाको सिङ्घासरीका राजा केर्तानगरले तान्त्रिक बुद्धधर्मलाई संरक्षण प्रदान गरिराखेको थियो । त्यसकारण यसबेला यहाँ प्रज्ञापारमिताका थुप्रै मूर्तिहरु बने । सिङ्घासरीमा पाइएको १३औंशताब्दीको एक सुन्दर प्रज्ञापारमिताको मूर्तिले त्यसबेलाको बुद्धधर्मको परिदृष्य देखाउँछ । यस मूर्तिमा त्यसबेलाको ऐतिहासिक, धार्मिक महत्वका साथै यो कलाको दृष्टिकोणले पनि महत्वपूर्ण मानिन्छ । हाल यो मूर्ति इन्डोनेशिया राष्ट्रिय संग्रहालय जाकार्तामा राखिएको छ ।

इस्वीको १३औ देखि १५औं शताब्दीसम्म मजपहित साम्राज्यमा बुद्ध धर्म र हिन्दु धर्म सहअस्तित्वको आधारमा सँगसँगै विकास भइरहेको पाइन्छ । मजपहित राज्यको पतन सँगै इन्डोनेशियामा मुस्लिमहरुको प्रभाव बढ्दै गयो । अथवा मजपहित राज्यको पतन र मुस्लिमहरुको उदयले गर्दा बौद्धहरु र हिन्दुहरुले आफ्नो अस्तित्वको लागि समागमको बाटो रोजेको हुनसक्छ ।

इन्डोनेशियामा इस्लाम धर्मको प्रवेश
तर इन्डोेनेशियाको हजारौं वर्ष पुरानो इतिहास भएको बुद्धधर्म धेरै समयसम्म प्रभावशाली रहेन । १२औ वा १३औं शताब्दी तिर मध्यपूर्वतिरबाट ब्यापारकै सिलसिलामा अरबका मुस्लिमहरुको इन्डोेनशियामा पभाव बढ्यो ।

यहाँ हिन्दुको प्रभाव बढ्दै जाँदा बुद्धधर्म कमजोर हुन थालेको थियो भने इस्लामको प्रवेशले ठिक त्यस्तै किसिमबाट हिन्दु पनि कमजोर हुँदै गइरहेको अवस्था थियो । यद्यपि भारतमा जस्तो यहाँ मुस्लिमहरुको हिन्दुहरुमाथि अत्याचार गरेको उदाहरण सामान्यतयाः पाउन मुश्किल छ । बरु मुस्लिमहरुले यहाँका शासकहरुलाई प्रभावमा पारेर उनीहरुलाई मुस्लिममा धर्म परिवर्तन गराइ उनै शासकहरुलाई इस्लामको संरक्षकको रुपमा लिएर समाजमा प्रभाव बढाउँदै गइरहेको पइन्छ ।

इस्वीको १२९२मा मजपहित राज्यमा वीआया नामक राजकुमारले शासन गरे । १३३१सम्ममा यो राज्य विस्तार भएर भियतनाम, क्याम्बोडिया तथा फिलिपिन्सिका क्षेत्रहरुसम्म पुग्यो । १३४५मा समुदेरा पासाइ भन्ने ठाउँमा पहिलो मुस्लिम राज्य स्थापना भयो । र १५०५मा जाभामा दिमक नामक मुस्लिम राज्य बन्यो ।

१५औं शताब्दीमा त्यहाँ रहेको बौद्ध र हिन्दु सभ्यता बिलायो भने १६औं शताब्दीको अन्ततिर इस्लामले जाभा र सुमात्रा द्विपमा त्यहाँको प्रमुख धर्मको रुपमा अधिपत्य जमायो । यस पछिको करिब ४५० वर्ष त्यहाँको समाजमा बुद्ध धर्मले कुनै ठाउँ पाएन । जसको कारणले त्यहाँका बौद्ध मन्दिर, स्तुप आदि बन्जर बने र माटोमा पुरिए । यसबिचमा इन्डोनेशियामा बुद्ध धर्ममो अभ्यास गर्ने कोही थिए भने चीनियाँ आप्रवासीहरु मात्र थिए । कोही भने त्रिधर्म भनेर बुद्ध धर्म, कन्फुशियन धर्म र ताओ धर्मलाई मिसाएर मान्थे ।

उपनिवेशकालमा इन्डोनेशिया
तर मुस्लिमहरुको राज्य पनि धेरै लामोसमयसम्म टिक्न पाएन । यहाँको कमजोर राज्य व्यवस्थाका कारण इन्डोनेशिया युरोपका साम्राज्यवादीहरुको आँखामा पर्यो र विभिन्न देशले पालैपालो यसलाई आफ्नो उपनिवेश बनाएर शोषण गर्न आए ।

संक्षिप्तमा भन्नुपर्दा यसपछिको युग भनेको अशान्ति र शोषणको युग बन्यो । सन् १५०९ मा पोर्चुगिजहरु इन्डोनेशिया आए र १६००सम्म शासन गरे । १६०२मा डचहरु आए । १८औ शताब्दीसम्ममा डचहरुले यस द्विप समुहमो अधिकांश ठाउँमा आफ्नो अधिकार जामाए र र १९४५सम्म शासन गरे । उनीहरुको व्यापार भारत श्रीलंका, टाइवान र जापान सम्म पुग्यो । यसैबिच १८११ देखि १८१६सम्म छोटोसमयका लागि ब्रिटिशहरुले पनि इन्डोनेशियालाई कब्जामा राखे । उनीहरुले एकपछि अर्को गरेर त्यहाँको मसला इत्यादि प्राकृतिक श्रोतको दोहन मात्र गरे ।

उपनिवेशका सोझा सिधा जनतामाथि धेरै थोरै अन्याय र अत्याचार गर्ने त स्वाभविक नै थियो । सन् १९३०को जनगणनामा धर्मको महलमा इस्लाम र क्रिश्चियन धर्म राखिएको थियो तर बुद्ध धर्म उल्लेख नै थिएन । यसले त्यसबेला त्यहाँको समाजमा बौद्धहरु देखिँदैनथे अथवा उपनिवेश सरकारले बौद्धहरुलाई अस्वीकार गरेको देखिन्छ । दोश्रो विश्वयुद्धको समयमा जापानले सन् १९४२देखि १९४५सम्म इन्डोनेशियामा अधिपत्य जमाए ।

बुद्ध धर्मको पुनर्जीवन
उपनिवेशकालमा इन्डोनेशियामा शासन गर्न आएका साम्राज्यवादीहरुले त्यहाँको श्रोतको दोहन गरे, समाजमा केही नकारात्मक प्रभाव पारे । तर यसका साथै उनीहरुले नै जमिन मुनि दबिसकेको बौद्ध सम्पदाको उत्खनान्, संरक्षण तथा जीर्णोद्धार गरे । यसका साथै यहाँको बुद्ध धर्म र बौद्ध दर्शनलाई नयाँ ढंगबाट अध्ययन गर्न र बुद्धलाई युरोपमा चिनाउन उनीहरुले गरेको योगदानको पुन मुल्यांकन गरिनु पर्दछ । उनीहरुले २०औ शताब्दीमा आएर बुद्ध धर्मलाई लुप्त भैसकेको इतिहासको धर्मको रुपमामात्र नलिई यसलाई वर्तमान विश्वमा सबैलाई चाहिने जीवन दर्शन पनि हो भनेर पनि विश्वमा देखाए । अझ कतिले त इन्डोनेशियाली बौद्धहरुलाई संगठित बनाउन नेतृत्वदायी भूमिका पनि खेले ।

Press enter or click to view image in full size

हुन त १९औं शताब्दीको आरम्भमै पनि इन्डोनेशियामा बुद्धधर्मलाई पुनर्जीवन दिने प्रयास नभएको होइन । तर बहुधार्मिक देशमा सबै धर्मको सहअस्तित्वको काम गर्दा गर्दै बौद्धहरुले आफ्नो धर्मको विकास गर्न वातावरण पाएन । थियोसोफिकल सोसाइटीको स्थापना गर्ने अभियान त्यहाँ उपनिवेश कालमै शुरु भइसकेको थियो ।

सन् १९२९मा जाभा बौद्ध संगठन (Java Buddhist Association -JBA)को स्थापना भयो । डच मुलका बौद्ध अभियन्ता भान डाइन्स्ट यसका अध्यक्ष बने । त्यस्तै १९३४मा बाताभिया बौद्ध संगठन (Batavia Buddhist Association -BBA) को स्थापना भयो,। यी दुइ संस्थामा मतभिन्नता थियो किनभने जेभिए थेरवादीहरुको प्रभावमा थियो भने बिबिए चीनियाँ वा महायानीहरुको प्रभावमा थियो ।

Press enter or click to view image in full size

सन् १९३४लाई इन्डोनेशियाको बुद्ध धर्मको पुनर्जीवनको वर्ष मान्नु पर्छ । यसवर्ष श्रीलंकामा नारद महास्थविरले इन्डोनेशियाको भ्रमण गर्नुभयो (उहाँ नारद भन्तेले निर्वासनमा रहेको नेपाली भिक्षुहरुलाई मातृभूमि फर्काउन गर्नुभएको योगदान यहाँ स्मरणीय हुन्छ) । दक्षिणपूर्वी एशियाली देशहरुमा बुद्धधर्मको प्रभाव कम हुँदै गएको अवस्थामा उहाँको ऐतिहसिक भ्रमणले धेरै ठाउँमा बुद्धधर्मले पुनर्जीवन पाएको थियो । यसै प्रसंगमा उहाँ इन्डोनेशिया पुग्नुहँदा त्यहाँका केही थोरै बौद्धहरुले उहाँबाट ठुलो प्रोत्साहन पाए र आफ्नो जन्मभूमिमा पुनः बुद्धधर्मको प्रचार प्रसार गर्ने अठोट पनि लिए । ती मध्ये केहीले पवित्र बोदोबुदुर परिसरमा बोधिवृक्ष रोपे र केहीले प्रवज्या समेत ग्रहण गरे ।

स्वतन्त्रता पछिको इन्डोनेशियामा बुद्ध धर्म
सन् १९४५मा इन्डोनेशियाले स्वतन्त्रता प्राप्त गर्यो । स्वतन्त्रता प्राप्ति पछि इन्डोनेशियाका बौद्धहरुले आफुलाई बढी स्वतन्त्र र सुरक्षित महशुस गरे । उनीहरुले पहिले बनाइएका बौद्ध संस्थाहरुको पुर्नगठन गर्न थाले । गबुङ्गान साम काव इन्डोनेशियाको (Gabungan Sam Kauw Indonesia- GSKI )को स्थापना सन् १९५१मा भयो । पेरसउदरन उपासक उपासिका इन्डोनेशिया ( Persaudaraan Upasaka Upasika Indonesia — PUUI) को स्थापना १९५३मा भयो । यसले यसै साल जाकार्तामा बैशाख पूर्णिमाको आयोजना गर्योे ।

Press enter or click to view image in full size

इन्डोनेशियाको बुद्ध धर्मको पुनर्जीवनको हिसाबले सन् १९५५ अर्को महत्वपूर्ण वर्ष हो । यस वर्ष आसिन जीनरख्खित नामक भिक्षुले बुद्धधर्मको प्रचारको उद्देश्य राखेर देश भ्रमण गरे । यसै बेलादेखि यहाँ थेरवाद बुद्धधर्मले पनि पुनर्जीवन पायो । पहिले यहाँ महायान बुद्ध धर्म बढी प्रख्यात थियो । १९५० पछिको समयमा त्यहाँ थुप्रै बौद्ध संस्थाहरु पनि बन्न थाले । बुद्ध धर्मको पुनर्जीवनको केही किरण मात्र के देखिएको थियो, फेरि राजनतिक अस्थिरताले इन्डोनेशियालाई गाँज्यो ।

स्वतन्त्रता पछि सन् १९४५मा सुकार्नो राष्ट्रपति बने । उनले अधिनायकवादी चरित्र देखाए । त्यसबेला यहाँको अर्थतन्त्र धराशायी भयो र गरिबीले देशलाई खत्तम बनायो । यसैबिच सन् १९६५–६६मा सुहार्तोको अधिनमा रहेको इन्डोनेशियन आर्मीले कम्युनिष्टहरुलाई दमन गर्ने क्रममा ५ लाख देखि १० लाखसम्म मानिसको नरसंहार मच्चायो । कम्युनिष्ट पार्टी अफ इन्डोनेशिया (पिकेआइ)का १०लाख कार्यकर्ता पक्राउमा परे ।

सन् १९६०मा सुकार्नो सत्ताबाट हटेपछिको अवस्थामा राज्यले एक ईश्वर मान्ने नीति बनायो । यसको फलस्वरुप इन्डोनेशियन बौद्ध संघले बौद्धहरुको देवताको रुपमा साङ्घ्यङ आदि बुद्धलाई अघि सार्यो । यसले एक हदसम्म बौद्धहरुलाई एकीकरण गर्न भने सफल भयो । सोहार्तोको नयाँ युगमा बुद्ध धर्मलाई यहाँको पुरानो धर्मको रुपमा स्वीकार गरियो ।

वर्तमान समयमा बुद्ध धर्म
वर्तमान समयमा जति पनि बौद्धहरु इन्डोनेशियामा भेटिन्छन्, उनीहरु मध्ये अधिकांश माहायानी छन्, बाँकी केही थेरवादी र अलिकति निचिरेन बुद्ध धर्म मान्नेहरु छन् । अल्पमतमा रहेर पनि त्यहाँ साना साना बौद्ध समाजहरु छन् ।

सभ्यताको विकाससँगै शुरु भएको इन्डोनेशियाको बुद्ध धर्म अहिले बिस्तारै संरक्षित अवस्थामा आइपुगेको छ । यहाँका बौद्ध संघसंस्थाहरुको सक्रियतामा लोप भइसकेका बौद्ध सम्पदाको खोजी र संरक्षण जारी छ । पढ्न छोडिएका बौद्ध ग्रन्थहरु खोजेर चीनियाँ एवं संस्कृत भाषाबाट स्थानीय भाषामा अनुवादहरु पनि भइरहेका छन् । यहाँ मन्त्रयान, वज्रयान तथा बौद्ध तन्त्र इत्यादिको जुन संस्कृत भाषाका ग्रन्थहरुबाट निर्देशित छन् त्यसलाई यहाँका बौद्धहरुले धेरै सम्मान गर्दछन् ।

थुप्रै राजनीतिक अशान्तिका बिच पनि केही बौद्ध प्राचिन मन्दिरहरु इन्डोनेशियामा आज पनि संरक्षित छन् । त्यहाँका महत्वपूर्ण बौद्ध मन्दिरहरु यस प्रकार छन् — बोरोबुदुर चैत्य (मध्य जाभा), कालासान मन्दिर (योगयाकार्ता), मेन्दुत मन्दिर (मागेलाङ्ग), पावोन मन्दिर (मागेलाङ्ग), ब्रहु मन्दिर (माजोकेर्तो, पूर्वी जाभा), बान्युनिबो मन्दिर (योगयाकार्ता), मुआरा ताकुस मन्दिर (काम्पार, रिआउ द्विप), बहाल मन्दिर (पादाङ्ग लावास,उत्तरी सुमातेरा), जाबुङ मन्दिर (प्रोबोलिङे, पूर्वी जाभा), प्लोसान मन्दिर क्षेत्र (योगयाकार्ता) इत्यादि ।

Press enter or click to view image in full size

भन्नलाई त सबै धर्मलाई स्वतन्त्र भनिन्छ तर पनि कतै कतै यस्ता घटना भइदिन्छ कि त्यहाँको सरकार बौद्धहरु प्रति असहिष्णु भएको खुल्छ । जस्तै अप्रिल २०११मा धार्मिक मामिला मन्त्रालयले उत्तरी सुमात्रामा एउटा मन्दिरको छतमा रहेको बुद्ध मूर्तिलाई हटाउन लगाएको थियो ।

यस अवस्थामा बुद्ध धर्मको क्रमिक विकास हुँदै गयो र बौद्ध समाज पनि सचेत एवं सुदृढ पनि हुँदै गयो । थेरवादीहरु प्नि उदार हुँदै जानु पर्ने अवस्था थियो । यस अवस्थामा सन् २०१५मा पश्चिम जाभाको लेम्बाङमा हजारौं वर्ष पछि भिक्षुणीको उपसम्पदा कार्यक्रम भयो । यस कार्यक्रममा इन्डोनेशियाका वजिरादेवी साधिका, श्रीलंकाकी मेधा, जापानकी अनुला, भियतनामकी शान्तसुख शान्तमन एवं अष्ट्रेलियाकी जेनी भिक्षुणी सहभागी थिए ।

विगतका थुप्रै उतार चढाव पछि अहिले इन्डोनेशियाको बुद्धधर्मले केही गति लिएको छ । बौद्धहरुमा आफू बौद्ध हुँ भन्ने धारणा र धर्मप्रति अटल श्रद्धा बढेको छ । त्यसकारण पनि मुस्लिमहरुको बाहुल्य भएको देशमा उनीहरु आफ्नो धर्मलाई सुरक्षित राख्न र धर्मको पहिचानलाई सबैको अगाडि देखाउन सफल छन् ।

अहिले त्यहाँका भएका धेरै जसो बौद्ध मन्दिरहरु पर्यटकका गन्तव्य मात्र हुन् भने केही बौद्ध मन्दिर विहारहरुमा नियमित बौद्ध धार्मिक क्रियाकलाप हुन्छ, बुद्ध पूजामा बौद्ध उपासक उपासिकाहरु श्रद्धापूर्वक उपस्थित हुन्छन् र पञ्चशिलमा आधारिक जीवन यापन गर्दछन् । विभिन्न मन्दिरहरुका बालबालिकाका लागि आइतबारे परियत्ति कक्षाहरु संचालन हुन्छन् । विद्यालयहरुको पाठ्यक्रममा बुद्धशिक्षालाई प्रवेश गराउने प्रयासहरु भइरहेका छन् । धेरै जसो बौद्ध मन्दिरमा बैशाख पूर्णिमाका दिन वृहत बुद्धपूजा हुन्छ, थेरवादीहरुमा कथिनदानको अभ्यास पनि हुने गर्दछ ।

अहिले राज्यबाट प्रायोजित औपचारिक धार्मिक समारोहमा मुस्लिम गुरुको पछाडि बौद्ध समाजलाई प्रतिनिधित्व गर्दै बौद्धसंघको तर्फबाट उपस्थित हुने गर्दछन् । यहाँ बौद्ध भन्ने बित्तिकै चीनियाँ वा महायानी बुद्ध धर्मलाई बुझाइन्छ तर पनि थेरबादी बौद्धहरुको तर्फबाट पनि सरकारी कार्यक्रमहरुमा उपस्थिति जनाउने अवसर पाइन्छ । बुद्ध जयन्ती जस्ता महान् अवसरहरुमा सबै बौद्धहरु मिलेर बोरोबुदुर इत्यादि बौद्ध मन्दिरहरुमा विशाल धार्मिक कार्यक्रममा आयोजना गरिन्छ । यस अर्थमा धार्मिक अल्पमतमा रहेर पनि इन्डोनेशियाका बौद्धहरु आफ्नो धर्म अवलम्बन गर्न स्वतन्त्र र संरक्षित छन् ।

इन्डोनेशियाको बुद्ध धर्मको इतिहासबाट नेपाली बौद्धहरुले सिक्नु पर्ने पाठ
धर्म सँधै एकनास सहँदैन राजनीतिक व्यवस्थासँगै धर्मको उतार चढाव स्वभाविक हो । किन भने राजनीतिक व्यवस्थाले नै कुन धर्मलाई संरक्षण दिने वा नदिने भन्ने निक्र्यौल गर्दछ । यदी बौद्धहरुमा आफ्नो धर्म प्रति सजगता भएन भने वा धार्मिक पहिचानलाई संरक्षण दिने प्रतिवद्धता भएन भने जतिसुकै ठुलो बौद्ध समाज पनि धराशायी हुन बेर लाग्दैन । एउटा धार्मिक समुदायले अर्को धार्मिक समुदायलाई अतिक्रमण गर्ने स्वाभाविक हो । त्यसमा पनि अर्काको धर्मलाई भयावह भन्नेहरुसँग आफ्नो धर्मको अस्तित्व जोगाउन सकिएन भने नेपालले पनि आफ्नो समाजबाट आफ्नो धर्म मान्नेहरु कम हुँदै गएको आफै अनुभव गर्नु पर्ने दिन आउन सक्छ ।

आनन्दभूमि ११४३ थिंला पुन्हि २०७९ मंसिर

Buddhism in Indonesia — Anandabhoomi 2022 December

Razen Manandhar, Kathmandu, Nepal

https://medium.com/p/7b727c9e1e25

जिगु नुगलय् च्वंम्ह सत्य मोहन

राजेन मानन्धर

मनूत गुलि म्वाइ? म्वायेगु धइगु हे सिइत खःसां सिइगु धइगु सुयातं मयः । तर सु गबलय् सिइ धइगु सुनां मसिउ । गुम्हं लाइमखुत धकाः अस्पतालं लितछ्वयाहःम्ह दं दं धिसिलाक्क म्वानाच्वनी, गुलिं छुं म्वाःम्ह लुफिं जक हानाः नं मदयेयः । उकिंला मृत्यु धइगु छगू अज्याःगु निश्चिता गुगु गबलें निश्चित जुइमखु धाइगु । 

नेपालीत म्वाइगु धइगु हे अप्वलय् ७२दँ धाइ । उकिइ स्वचकं ला थ्व उमेर तक थ्यनी हे मखू, गुलिं कुपोषणं वनी, गुलिं, वासः याके मखनाः वनी, गुलिं भवितव्यय् लाइ । गुलिं गुलिं जक जंको यायेखनी, व उमेर तक थ्यन कि ला द्यःथें मानेयानातइ, अथवा धायेगु खःसा उकियात अपवादया रुपय् काइ । उकिसं सछिदँ थ्यनेगु धइगु ला च्यागूगु आश्चर्य हे धाःसां जिउ । झीगु देशय् आः सछिदँ पुलेधुंकूपिं शायद पतिंचाय् ल्याःखायेत हे जक दइ जुइ । उकिसं पूरा होस हवासय् ल्याय्म्हया जोश पिकयाः थी थी समाज सेवाय् तकं संलग्न जुयाः म्वानाच्वंपिं झन् गुलि दु जुइ? झी वाङमय शताब्दी पुरुष, संस्कृतिविद् व साहित्यकार डा. सत्यमोहन जोशी छम्ह अज्याःम्ह हे अपवाद जुयाः झी न्ह्यःने म्वानावन, गुम्ह १०३ दँया उमेरय् तकं यक्वसिया लागि प्रेरणा जुयावन । 

थौं आइतवार सुथय् वय्कः मन्त धइगु न्यनेमाःबलय् छझाःला निःशब्द, स्तब्ध अले सिमां कुतुंवःम्ह थें हे जुल । खतुं थ्व अथे अप्रत्याशित ला मखु, अज्याःगु आश्चर्यजनक उमेर, उकिसं तःहाकः हे मफयाच्वंम्ह अले सिकिस्त धकाः हे स्वन्हु न्ह्यःनिसें खबर वयाच्वंगु । झीसं सिउ झी सिइमानि धइगु, तर मदइगु धइगु सह याये थाकुइगु खनी । मदइगु धइगु मदइगु हे जुयाच्वन । 

थौं वय्कः मदयेधुंकाः वयेकःया बारे छुं छुं खँ च्वयेत मन वनाच्वन । थ्व लेखय् जिं वय्कःया जीवनी, योगदानया विविध पक्ष अले उकिया लिच्वः समाजय् गुकथं लात धकाः धयामच्वना । अज्याःगु खँ छपु चिकीहाकःगु लेखय् तये सम्भव मदु, अले जिकय् उलि यायेगु क्षमता नं मदु । अथेसां थन जिगु व्यक्तिगत स्वापूयात छुं भचा लुमंकेगु कुतः याये । 

सत्यमोहन जोशीया नां मचां निसें हे न्यनातयागु । गनं न्हापा न्हापा भासन याःगु वा उद्घाटन वा विमोचन याःगु नं खना जुइ । तर प्रत्यक्ष नापलानागु धाःसा नेपालभाषा स्नातकोत्तर ब्वनाच्वनाबलय् नेसं १११८पाखे । अबलय् लोक साहित्यया बारे न्यनेकने यायेत धकाः जिपिं दक्व विद्यार्थी वय्कःया छेँय् हे वना । व पवित्र थासय् न्हापांगु पलाः जिगु । नेपालभाषा, नेपालभाषा साहित्य व उकिइ लोक साहित्यया बारे गहन विश्लेषण यानाः जिमित कनादिल । जिपिं प्रभावित मजुइगु खँ हे मजुल । झीगु समाजय् थुलिमछि खँ सफू ब्वनेथें छगः आखः मद्वंक बिचाः हे मयासे फररर कनेफुम्ह मनू नं दु खनी, थथे मतिइ वःगु जितः । 

अनं लिपा जि पत्रकारिताया झ्वलय् कला संस्कृतिया बारे छुं च्वयेत वय्कःयाके वनाः न्यंवनेगु याना । वय्कलं मसिउगु धइगु छु्र मदु, न्ह्यागु खँ न्ह्याबलय् न्यंसां तत्काल हे विस्तृत व गहन ढंगं लिसः बियादिइगुलिं जितः जिगु च्वज्याय् यक्व ग्वाहालि जुल । वय्कःया हे प्रेरणां नेपाःया संस्कृतिपाखे च्वसा न्ह्याकेगुपाखे प्रेरणा जूवंगु खँ नं थन न्ह्यमथसे मगाः । 

सन् २०१२ पाखे डेनमार्क चाःहिलेगु अवसर लुत । अनया लुमन्तियात भ्वँतय् ल्ह्यल्ह्यं सफूया हे रुप काल । जितः  थुकियात प्रशासन यायेगु हौसला बियादिल लिबि च्वसा दबूया शाक्य सुरेनजुं । सफू “न्यामिसाया देसय्” विमोचन यायेत जिमिसं सत्यमोहनजुयात ल्यया । जिपिं निम्हं सफूया पाण्डुलिपिया फोटोकपि ज्वनाः वना । जि नकतिनि सफू च्वयास्वयाम्ह नच्चाम्ह च्वमियात छु पत्याः याइ धकाः च्वनां ला, धायेवं हे वयेगु बचं बियादिल । अले सफू ब्वनाः उकियाबारे छुं नवायेगु तकं आश्वासन बियादिल ।

जि छकलं सर्गतय् थ्यन । वय्कःया ल्हातिं जिगु सफूया विमोचन याकेखनाः जि धन्य जुल ।  धाथें वयेकलं प्यन्हु–न्यान्हुया दुने सफू ब्वनाः उकिया थी थी प्रसंगया चर्चा तकं वय्कलं यानादिल । जिं न्हापा नेवाः भासं राजनीतिक व सामाजिक विषयय् आलोचनात्मक लेख च्वयाच्वनागु जक ब्वनातःगुलिं जुइ, जिगु सफूयात तःधंगु उपलब्धिया रुपय् वय्कलं न्ह्यब्वयादिल । शायद व छम्ह न्हूम्ह च्वमियात हःपाःबिइगु वय्कःया तरिका जक नं खयेफु, तर जिं धाये वय्कलं उलि जितः ग्वाकादिउगुलिं हे जिगु च्वसा थ्व ख्यलय् न्ह्याना हे च्वन । 

व धुंकाः नं इलय् ब्यलय् नापलानाच्वना । छकःनिकः छेँय् वनेबलय् नं न्यनाच्वनी — ग्व छु च्वयाच्वना, गबलय् पिदनी? उलि हे जक ला? मेगु सफू पिहाँ वइमखु ला? जिं सफू प्रकाशनया आर्थिक समस्यायात कुले, वय्कलं ध्वाथुइकादी — नेपालभाषां च्वइपिनिगु थ्व मंकाः समस्या, अथे नं पिथनाच्वनी, समस्या धकाः च्वनाच्वंसा सुनां नं सफू धइगु हे पिथनीमखु का झीगु भासं । वय्कःया माया, स्नेह, तं व घुरकि, थ्व दक्वं जितः वासः खः । उकिं हे जितः म्वाकातल । 

वय्कलं जि अंग्रेजी च्वइम्ह धकाः जितः अतिकं मतिना यानादी । वय्कःया पुलांगु आग्रह व हे — नेपालभाषा साहित्य तसकं च्वन्ह्याःसां थुकिया अनुवाद अंग्रेजी भासं जुयामच्वंगुलिं थुकिया अन्तर्राष्ट्रियकरण मजुयाच्वन, दक्वस्यां मिलेचलेजुयाः अनुवाद यायेमाल । अले वय्कलं अस्कर सिरपाः काःपिनिगु दसु न्ह्यब्वयाः झीगु साहित्ययात नं अंग्रेजीयात अनुवाद यायेमाल वा याकेमाल धकाः जोड बियादी । अथे हे थी थी देसं पिदंगु अंग्रेजी सफू अले अंग्रेजीयात थःथःगु मांभासं अनुवाद यानाः समाजयात लाभान्वित याःगु तःगु हे प्रसंग नं न्ह्यब्वयादी । छकः नोबेल पुरस्कार काःम्ह चीनिया लेखकया अंग्रेजी अनुवाद सफूयात नेवाःभासं हिइकि धकाः छगू सफू नं जितः ज्वंकादीगु । जिं कुतः यानागु नं खः, तर जिं व ज्या पुवंकेमफुत । 

व ई धइगु प्रो माणिकलाल श्रेष्ठया थी थी विषयया बिचाःयात अडियो आरकाइभ देकेगु ज्याय् च्वमि शाक्य सुरेनजु व जि तक्यनाच्वंगु ई । थन थाय् हे व थें हे महत्वपूर्ण व्यक्तित्व सत्यमोहन जोशीयागु खँ नं आरकाइभ दयेकेमा धइगु सुझाव वल । खँ पाय्छि खः, यायेमाःगु हे खः । जिमिसं भिजुवल हे दयेकेगु मतिइ तया । तर वय्कः अन तक वनाः प्रस्ताव तयेगु गथे यानाः? मञ्चय् दना घौछि धयाथें खँ कनेत थाकु मचाइम्ह क्यामरा खनकि मछाली धइगु जिमिसं अनुमान याना । अथेसां प्रस्ताव ज्वनाः वना । न्हापा ला मछिं तायेकादिल, लिपा सहमत जुयादिल । व नं थःगु जीवनीया बारे नवायेमखु, बरु थम्हं सिउगु ताःगु खँ कने धकाः ।

सुरेनदाइया प्रयासं धायेमाः, वय्कःयात तयार याना । जिपिं निम्हस्यां जानाः हे विषय क्वःछिना, अले उकियात संस्थागत रुप बिया, डा. पुष्पराज राजकर्णिकारया नेतृत्वय् छगू पुचः दयेकाः । आः मतिइ वइ, छगू ऐतिहासिक ज्या जूगु दु सकसिया मंकाः कुतलं । मेमेगु नं वय्कः पाखें कायेमाःगु यक्व दु जुइ, तर महासागरया छफुति लःथें १० घौ तःहाकःगु वय्कःया भिजुवल आरकाइभ तयार जुल । 

तर जीवनया अन्तय्, अथे धइगु खुला ति न्ह्यः, वय्कलं जिगु बारे नकारात्मक धारणा दयेकादिल खनी । सुनां मसिउ, जिगु व्यक्तिगत जीवनया निर्णययात कयाः वय्कःया न्हाय्पं जायेकः वन जुइ, जिं अथे यायेमजिउगु धकाः मतिइ तयादिल धइगु न्यना । खतुं अथे धकाः जितः कंम्हस्यां ं नं थम्हं सिउगु सत्य कना ला दिल, तर जिं अततिकं हनाबना तयातयाम्ह मनू जि खनाः नुगलय् स्याकूगु जितः सह्य मजुल । जि थः हे स्वयम् वनाः स्पष्टिकरण बिइगु मतिइ तया, तर गबलें जि मलाः, गबलें वय्कः म्हंमफु जुयाः उलि जिं याये मखन । थनथाय् धाःसा जिगु नुगः हिइसे हे च्वनाच्वनीगु जुल । वय्कःया सुगति कामना यानाच्वना ।

लहना वाःपौ  2022 10 16

https://www.lahananews.com/node/13088

बुद्धको देशमा बुद्धको अपमान

राजेन मानन्धर

स्वयम्भु भगवान पाउको सिँढीबाट उक्लेपछि त्यहाँ निर्मित चैत्यहरुले बौद्ध तीर्थस्थलमा आएको छु भन्ने अनुभूति दिन्छ । तर अफसोच, विगत केही वर्षदेखि त्यो ठाउँ शारीरिक ब्यायाम गर्नेहरुको कब्जामा छ । हरेक बिहान भगवान पाउको सिँढीदेखि माथि चैत्यकै वरिपरी समेत ब्यायाम गर्नेहरुको लर्को देखिन्छ । उनीहरुलाई त्यो विश्व सम्पदा सूचिमा समेत सुचिकृत ठाउँ के हो, कस्तो हो, कति महत्वपूर्ण ठाउँ हो भन्ने कुनै मतलब छैन, त्यो त उनीहरुको ब्यायामशाला जस्तो भएको छ । उनीहरुको चुरिफुरी अनि दायाँबायाँ चल्ने हाउभाउले भगवान बुद्धको दर्शन गर्न आएका बौद्ध उपासक उपासिकाहरु समेत बचेर हिँड्नु पर्ने अवस्था छ ।

कुनै बेला एक महान् लामा गुरुज्यु तिब्बतबाट भुइँमा लम्पसार परी दण्डवत गर्दै गर्दै स्वयम्भूको दर्शन गर्न आउनुभयो भन्ने कुरा हाम्रा कानले सुनेका छौं । आज बुद्धको प्रतिमातिर खुट्टा बजार्दै ब्यायाम गरिरहेको हाम्रा आँखाले हेरिरहनु परेको छ ।

त्यहाँ ब्यायाम गरिरहेका मध्ये एक जनाको क्रियाकलापले मेरो ध्यान आकृष्ट गर्यो । उ एउटा चैत्यका अगाडि उभिएर चैत्य तिर दुबै खुट्टा पालैपालो फालिरहेका थिए । यस्तो देखिन्थ्यो कि उसलाई चैत्य वा त्यसमा कुँदिएका बुद्धका मूर्तिहरु देखेर एकदम रिस उठिरहेको थियो अनि उ त्यस चैत्यलाई सम्झेर त्यसको अगाडि लात्तीले हानेर रिस पोखिरहेको थियो । त्यस्तो हुन पनि सक्छ वा नहुन पनि सक्छ ।

भगवान बुद्धको जन्म नेपालमा भएको भनेर मात्र पनि के गर्नु ? नेपालमा बौद्ध देशको जस्तो वातावरण छैन । सरकारी आँकडामा नै १० प्रतिशत भन्दा कम नेपालीहरुले मात्र बुद्ध धर्म मान्ने रहेछ । अनि ती बौद्धहरुमा पनि आफुलाई बौद्ध भन्न रुचाउने तर बुद्धको शिक्षा अवलम्बन नगर्ने, अरु धर्मसँग छ्यासमिस भएको धर्म मान्नेहरु समेत परेका छन् । अहिले यतिसम्म हामी भन्न सक्छौं कि नेपालमा बौद्धहरु निकै थोरै छन् ।

भिक्षु सुदर्शनले लेख्नु भएको छ — “बुद्ध–पूजा भन्नु नै चैत्य–पूजा हो । किनभने बुद्ध–पूजा गर्नलाई नै चैत्यको सृष्टि भयो । अनि बुद्धको पूजा गर्नु भनेको नै तथागतको गुणानुस्मरण गर्नु हो । गुणानुस्मरणले हाम्रो मन निर्मल हुन्छ, हामीलाई राम्रो काम गर्न प्रोत्साहित गर्छ ।” अब यस्तो चैत्यको सम्मान गर्नु सबैको कर्तव्य हैन र ?

चैत्य पूजा Photo: Chiva chatya

पहिले पहिले बौद्धहरु भगवान बुद्धप्रति यति कृतज्ञ थिए कि उनीहरु भगवानलाई मूर्तिमा उर्तान चाहँदैनथे । अब यति भन्न सकिन्छ कि यदि भगवान बुद्धको प्रतिमा नबनेको भए संसारमा बुद्धधर्म पनि रहन्थ्यो कि रहन्नथ्यो भन्न सकिन्न । त्यही मूर्ति बनेर विश्वभर बुद्ध धर्म फैलिन सजिलो भएको छ । बुद्ध धर्मलाई सम्मान गर्नेहरु बुद्धप्रतिमा अगाडि वन्दना गरेर बुद्धशिक्षा लिन्छन् अनि बुद्ध धर्मलाई घृणा गर्नेहरु पनि बुद्धप्रतिमालाई तोडफोड गरेर आत्मसन्तुष्टी लिन्छन् ।

आफुलाई जन्म दिने, पालनपोषण गर्ने, मन परेको, प्रेरणा दिने, ज्ञान दिने वा जीवनमार्गमा निर्देशन दिने व्यक्ति पूजनीय हुन्छन्, सामान्य भाषामा देवता सरह हुन्छन् । उनीहरुको नाम, चित्र, मूर्ति वा अन्तिम संस्कार गरेर बाँकी रहेको खरानी वा उनीहरुले प्रयोग गर्ने लुगा, थाल, जुत्ता इत्यादिमा आफ्नो आदर्श व्यक्तिको रुप पाउनु स्वभाविक हो । भगवान बुद्धको मूर्ति, चित्र इत्यादि पनि बौद्धहरुका लागि बुद्ध स्वयम् जतिकै स्तुत्य, पूजनीय र आदरणीय हुन्छन् । उनीहरु ती प्रतिमाका अगाडि उभिएर, बसेर वा दण्डवत् गरेर भगवान बुद्धले सिकाउनु भएका सबै शिक्षा पुनःस्मरण गर्छन् र आफ्नो मन मष्तिष्कमा पुनर्ताजगी ल्याउँछन् । त्यसकारण बौद्ध देशमा बुद्धको मूर्ति, चित्र वा संकेतलाई समेत पनि त्यहाँका जनताले एकदम सम्मान वा पूजा गर्छन् र त्यसलाई कुनै पनि किसिमबाट हल्का भन्दा हल्का किसिमले छेडछाड गरेको मन पराउँदैनन् । बुद्धको चित्र वा मूर्ति कि ल्याउँदैनन् कि कोठाको अग्लो भागमा प्रतिष्ठापन गर्छन् र खुट्टा उतातिर फर्काएर बस्दा पनि बस्दैनन् ।

अब त्यस्तो मन परेको, प्रेरणा दिने, ज्ञान दिने वा जीवनमार्गमा निर्देशन दिने भगवान बुद्धको चित्र वा प्रतिमालाई कति सम्मान आदर वा पूजा गर्ने भन्ने कुरा समय, व्यक्ति वा समुदाय तथा त्यहाँको राज्य व्यवस्था अनुसार फरक हुनसक्छ । कोही बुद्ध प्रतिमालाई टाउकोमै राखेर हिँडन चाहन्छन् भने कोही कतै बाथरुममा राख्दा पनि त्यो ठिकै हो भन्ने तर्कले जित्छन् । यहाँ बुद्ध शिक्षा र त्यहाँको समाजले दिएको बुझाइ अनुसार मानिसको सोचाइमा फरक पर्ने कुरा मात्र भयो ।

अब बुद्ध धर्म नेपालको, दक्षिण एशिया वा दक्षिणपूर्व वा पूर्व एशियाको मात्र धर्म भएन । यो धर्म अहिले अमेरिका, अर्जेन्टिना, रसिया वा अष्ट्रेलियासम्म पुगेको छ । उनीहरुले बुद्धशिक्षा ग्रहण गर्नुभन्दा पहिला जुन धर्म अपनाउँथे, जुन शिक्षा स्कुल कलेजमा पाउँथे वा धर्मलाई उनीहरुको समाजले जसरी लिने गरेको छ, त्यस अनुसार उनीहरुले बुद्धलाई गर्ने सम्मान वा व्यवहार फरक पर्नु स्वभाविक हो । यसै अनुसार एक देशमा एकजना बौद्धले बुद्धको प्रतिमालाई देखाएको सम्मान वा प्रतिक्रिया अरु देशको बौद्धलाई अस्वाभाविक लाग्न सक्छ । यद्यपि अब बौद्धहरु सचेत भएका छन् र आफ्नो धर्म, आस्थाको केन्द्रमाथि वा गुरुको नाममाथि पनि अपाच्य व्यवहार गरिएको छ भने आपत्ति जनाउने चेतना जागेको छ ।

यस विषयमा केही उल्लेखनीय घटनाहरु यसप्रकार छन् —

ड्ड सन् २०१० मा दुइजना श्रीलंकालीहरुलाई बुद्धको चित्र भएको साँचो राख्ने रिङ्ग बेचेको अभियोगमा जेल सजाय दिइएको थियो ।

ड्ड सन् २०१०मा श्रीलंका सरकारले सेनेगल–अमेरिकन गायक एकनलाई भिसा दिन अस्वीकार गरको थियो, किनभने उसको एउटा गीतमा कम लुगा लगाएकी महिलाले बुद्धमूर्ति अगाडि नाचेको दृष्य थियो ।

ड्ड सन् २०१२मा श्रीलंका सरकारले तीनजना फ्रेन्च पर्यटकहरुलाई बुद्धको मूर्तिमा चुम्बन गरेको जस्तो देखिने गरी फोटो खिचाएको आरोपमा पक्राउ गरेको थियो ।

ड्ड सन् २०१४मा श्रीलंका सरकारले एक ब्रिटिश पर्यटक नाओमी कोलमनलाई बुद्धको चित्र भएको ट्याटु लगाएको कारणले अर्काको भवनामा चोट पुर्याएको भनी पक्राउ गरेको र फर्काइदिएको थियो । त्यसपछि बेलायत सरकारले श्रीलंका भ्रमणमा बौद्ध मन्दिर जाँदा खुट्टा र काँध छोप्न, जुत्ता र टोपी फुकाल्न तथा बुद्धको मूर्ति अगाडि उभिएर फोटो नखिचाउन सूचना जारी गरेको थियो ।

ड्ड सन् २०१५मा एकजना न्युजिल्याण्डका फिलिप ब्याकउड नामक व्यक्तिलाई अनलाइनमा बुद्धले हेडफोन लगाएको चित्र पोस्ट गरेबापत म्यानमार सरकारले दुइवर्ष जेल सजाय सुनाएको थियो ।

ड्ड सन् २०१६मा श्रीलंकामा एक डच पर्यटकलाई जुत्ता नफुकाली बौद्ध मन्दिर गएको र त्यहाँको एम्प्लिफायरको तार छुटाएर धार्मिक कार्यक्रम बिथोलेको आरोप लगाइएको थियो ।

ड्ड सन् २०१९मा एक थाइ कलाकारले बुद्धलाई जापानी सुपरहिरो अल्ट्राम्यानसँग तुलना गरी चित्र बनाएर प्रदर्शनीमा राखेकोमा बौद्धहरुको विरोध पछि चित्र हटाउनुपरेको थियो ।

ड्ड सन् २०१९मा म्यानमार स्थित अमेरिकी राजदूत माथि बुद्धको अपमान गरेको आरोप लागेको थियो । राजदुतावासले आयोजना गरेको एक चित्र प्रदर्शनीमा कसैले वायुप्रदुषण देखाउन बुद्धले ग्यास मास्क लगाएको चित्र बनाएको थियो ।

ड्ड सन् २०२२मा तामिल फिल्म धम्मनमा बुद्धको काँधमा एक बालिका चढेको दृष्य देखाएपछि तामिलनाडु बौद्ध संघ परिषदले यसका विरुद्ध कानूनी कारवाही गर्ने बताएको थियो ।

ड्ड सन् २०२२मा कोरियाली राष्ट्रपति मुन जे–इन तथा फस्ट लेडी किम जुङ–सुक माथि बुगाकसान पहाडमा हाइक जाँदा त्यहाँको मन्दिरको धार्मिक स्मारकमाथि बसेर बौद्धहरुलाई अपमान गरेको आरोप लागेको थियो ।

बौद्धहरुको बाहुल्यता भएको एशियाली देशमा यस्ता कदम चालिएपनि पश्चिमी मुलुकमा भने यस्तो कुरा रोक्न सकिएको छैन । यसको कारण त्यहाँ बौद्धहरु निकै कम छन् र उनीहरुको कुरा सुन्ने थोरै छन् । त्यहाँ बुद्ध शिक्षाको मन परेको कुरा मात्र लिएर बौद्ध बन्ने लहड छ, बुद्धको मूर्तिलाई सम्मान गर्नु पर्छ भन्ने छैन भन्ने चलनले गर्दा पनि यस्तो रोक्न सकिरहेको छैन । एकातिर त्यहाँ क्रिश्चियन वा मुस्लिमहरुको धार्मिक भावनामा चोट पुर्याउनु खतरा निम्त्याउनु हुनसक्छ भने अर्कोतिर बौद्ध नभएपनि त्यहाँ बुद्धको चित्र वा मूर्तिमा भएको सुन्दरताको कारणले त्यसको व्यापारीकरण नाफामूलक भइरहेको पनि छ । संसार भरी नै बुद्धको नामबाट पसल खोल्ने फेसन छ । संयुक्त राज्य अमेरिकाको लास भेगासमा बुद्ध बार नामक रेस्टुरां थियो । अष्ट्रेलियाको ब्रिस्बेनमा जेड बुद्ध नामक लाउन्ज ब्रिस्टो बार छ । यसको प्रवेश द्वारमा ठुलो बुद्धको मूर्ति पनि राखिएको छ । बुद्ध बार नामक फ्रान्चाइजको शाखा दुबइ, लण्डन, बुडापेस्ट, पेरिसमा समेत छ ।

यस्तो विवाद धेरै भएपछि बौद्धहरु मध्ये केहीले बुद्धलाई वा प्रतिमाको सामु गर्न हुने र नहुने सामान्य नियम जस्तै बनाउन थाले । त्यस्ता मध्ये थाइल्याण्डका बौद्धहरुको एक संस्था “नोइङ बुद्ध अर्गनाइजेसन”ले बुद्धलाई यो गर यो नगर भनेर सामान्य नियमकुञ्जी प्रकाशित गरेको छ । नेपाली बौद्धहरुको जानकारीको लागि यसलाई संक्षिप्त रुपमा यहाँ प्रस्तुत गरेको छु ।

बुद्धको सम्बन्धमा गर्नु पर्ने कुरा

क. सम्मान गर्नुस् । बुद्धलाई सम्मान गर्नुको अर्थ बौद्ध नै हुनुपर्छ भन्ने होइन । जसरी तपाइँ आफ्नै बुबालाई जस्तै मित्रको बुबालाई पनि आदरको व्यवहार गर्नुहुन्छ, त्यसरी नै तपाइँ बौद्ध नभए पनि बौद्धहरुले बुबा जस्तै पूजा गर्ने बुद्धलाई पनि त्यस्तै व्यवहार गर्नुपर्छ । शरीरको हाउभाउमा नमस्कार वा दन्डवत वा पूजा सम्मान देखाउन सकिन्छ । मनमा सम्मान छ भन्ने कुरा तपाइँको मनोवृत्तिबाट पनि देख्न सकिन्छ ।

ख. सच्याउनुस् । यदि तपाइँले बुद्धको तस्विर, लकेट वा मुर्ति अनुपयुक्त ठाउँहरूमा, जस्तै भुइँमा वा हिँड्ने बाटोमा, शौचालयमा वा कुर्सीमा देख्नुभयो भने, कृपया त्यसलाई खोपीमा वा दाजमाथि जस्तो अग्लो ठाउँमा राखेर सच्याइदिनुस् ।

ग. ज्ञान दिनुस् । यदि तपाई बौद्ध हुनुहुन्छ भने बुद्ध बारे जान्न चाहने गैरबौद्धहरुलाई बुद्ध र बुद्ध धर्मको बारेमा जानकारी दिनुहोस् वा उहाँहरुको जिज्ञासा शान्त पारिदिनुस् । यदि तपाइँ बौद्ध हुनुहुन्न भने पनि कसैले यदि बुद्ध को हुनुहुन्छ ? भनेर सोध्यो भने यति मात्र भनिदिनुस् कि बुद्ध एक प्रबुद्ध वा ज्ञान लाभ गर्नुभएको व्यक्ति हुनुहुन्छ जसले बौद्धहरूलाई अन्य गुरुहरूले जस्तै जीवनमा राम्रो काम गर्न सिकाउनुभयो ।

बुद्धको सम्बन्धमा गर्न नहुने कुराहरु ः

क. बुद्धलाई नराम्रो व्यवहार नगर्नुहोस् । बुद्धलाई सम्मान गर्न चाहनु हुन्न भने कमसेकम बुद्धको प्रतिमालाई नराम्रो व्यवहार वा अपमान नगर्नुस् । आफ्नो बुबा नभए पनि उहाँ तपाइँको साथीको बुबा हो भने उसलाई नराम्रो व्यवहार गर्नु हुँदैन । बौद्ध धर्मावलम्बीहरूले बुद्धलाई धर्मपिताको रूपमा सम्मान गर्छन् । सबै धर्मका अगुवाहरूलाई सम्मानको रूपमा लिइन्छ, हैन र? यो बुद्धमा पनि लागू गर्नुपर्छ ।

ख. अनुपयुक्त वस्तु वा स्थानहरूमा बुद्धका चित्रहरू नराख्नुस् । बुद्धका चित्रहरू दैनिक प्रयोग हुने वस्तुहरू जस्तै रुमाल, वा सरसफाइ गर्ने वस्तुहरूबाट टाढा राख्नुपर्छ । साथै शरीरको तल्लो भागमा लगाइने लुगाहरु, जस्तै पाइन्ट, स्कर्ट, अन्डरवियर, जुत्ता लगायत सबै प्रकारका खेलौना र फर्निचर आदिमा प्रयोग नगर्नुस् । त्यस्ता कुराहरुसँग बुद्धको चित्रहरु देखेमा साँचो बौद्धहरूले निकै दुखी महसुस गर्नेछन् र आफ्ना आस्थाका केन्द्रमाथि कसैले अपमान गरेको देखेमा बौद्धहरुले सन्तुलन गुमाउन सक्ने भएकोले त्यस्ता परिस्थितिहरूबाटे द्वन्द्व समेत हुन सक्दछ ।

ग. बुद्धको चित्र वा मूर्तिहरूलाई फर्निचर वा सजावटी वस्तुहरू जस्तै गरी नराख्नुस् । बुद्धका चित्र वा मूर्तिहरु बौद्धहरुका लागि पूजा गर्न वा प्रार्थना गर्न बनाइन्छन् , त्यो भनेको शोपिस हैन । त्यसैले —

१. टेबलको बीचमा बुद्धको मूर्ति नराख्नुस् ।

२. शौचालयमा बुद्धको मूर्ति नराख्नुस् ।

३. रेस्टुरेन्ट वा बार तथा पबहरूमा बुद्धका मूर्तिहरू नराख्नुस् ।

घ. बुद्धलाई किनमेल गर्ने वस्तुको रूपमा व्यवहार नगर्नुस् । बुद्ध किन्न पाइने वा बेच्न पाइने कुरा होइन । तर तपाइँलाई आश्चर्य लाग्न सक्छ कि केही बौद्ध देशहरूमा समेत त्यस्ता व्यापारीहरू छन् जसले बुद्धका मूर्तिहरू वा चित्रहरूलाई सम्मान नगरी व्यवहार गर्छन् । तिनीहरू बुद्धलाई फर्निचर जस्तै बेच्छन् । हरेक समाजमा असल र नराम्रा मान्छे हुन्छन् । त्यो मानव स्वभावको प्रतिबिम्ब हो । खराब मानिसले आफ्नो फाइदा बाहेक अरूको भावनाकोे वास्ता गर्दैन । यस्तो देखेर साँचो बौद्धहरुलाई लाज लाग्छ । यद्यपि तपाइँले कुनै कुनै देशहरूमा विभिन्न आकारका बुद्ध मूर्तिहरू बेच्ने पसलहरू देख्न सक्नुहुन्छ । यो त्यसबेलामा मात्र स्वीकार्य मान्न सकिन्छ जुन बेला खरीददारहरू बौद्धहरू हुन्छन् जसले ती मूर्तिहरू र चित्रहरू सजाउनका लागि नभएर मन्दिर वा अन्य उपयुक्त ठाउँहरूमा राखेर दैनिक जीवनमा सम्मानसाथ पूजा आराधना गर्ने उद्देश्यले किनेर लान्छन् ।

ङ. बुद्धको नाम अपमानजनक रूपमा प्रयोग नगर्नुस् । बुद्ध धर्मको प्रचारसँगै धेरैलाई अहिले बुद्ध भन्ने शब्द प्यारो छ । तर यसको गलत प्रयोग पनि बढ्दो छ । उदाहरणका लागि, एउटा चलचित्रमा कुकुरको नाम “बुद्ध” राखिएको छ । कतै ‘बुद्धि बेली’ नामको आइसक्रिम पसल छ त कतै ‘बुद्ध बार’ नामक रक्सी खाने पसल छ ।

च. कुनै पनि हालतमा बुद्धका मूर्ति वा तस्बिरहरूको मजाक नगर्नुस् । बुद्धको चित्रलाई रमाइलोको लागि पनि प्रयोग गर्नेहरु छन् । उदाहरणका लागि, एउटा चलचित्र पोस्टरमा एकजना मानिसलाई बुद्धको काँधमा बसेको देखाइएको छ ।

छ. शरीरमा बुद्धको छवि ट्याटु नगर्नुस् । आजभोलि संसारमै ट्याटुको फेसन छ । मानिसहरु बुद्धलाई सम्मान गरेको वा माया गरेको भनेर शरीरमा बुद्धको चित्र खोपाउँछन् तर बौद्धहरुलाई यो स्वीकार छैन । शरीरमा बुद्धको ट्याटु किन अस्वीकार्य छ? यस कुरालाई अलि विस्तृतमा बुझाउन आवश्यक छ ।

१. हाम्रो शरीर फोहोर मानिन्छ । बुद्ध एक व्यक्ति हुनुहुन्थ्यो जो भित्रदेखि बाहिरसम्म सफा थियो । उहाँको मन भ्रम र सबै क्लेशबाट मुक्त थियो । उहाँ विश्वभरका बौद्ध धर्मावलम्बीहरूबाट सम्मानित हुनुहुन्छ । हामी सामान्य मानिसहरुका लागि भने हाम्रो शरीर र दिमाग अझै सफा गर्न आवश्यक छ । हामी जस्ता फोहर शरीर भएका मानिसहरुले आफ्नो शरीरमा बुद्धजस्तो शुद्ध मन र शरीर भएको महामानवको चित्र ट्याटु गर्नुलाई बौद्ध जगतले अनुचित र सम्मानको कमी मान्छ ।

कसैले बुद्धलाई सम्मान गरेर पनि ट्याटु खोपेको हुनसक्छ । उनीहरु बुद्धलाई माया गर्ने र उहाँको नजिकै बस्न चाहेकोले आफ्नो शरीरमा बुद्धको ट्याटु खोपेको बताउँछन् । यो विचार एकदम सही छैन, मानिसहरूले यस बारे गलत ढंगले बुझिरहेका छन् । बुद्धका शिक्षाहरू पछ्याउनु छ भने तिनीहरूले दाता बन्न सक्छन्, पञ्चशील पालन गर्न सक्छन् र मन शुद्ध पार्ने अभ्यास गर्न सक्छन् । यस्ता बुद्ध धर्मका अभ्यासहरूद्वारा मात्र तिनीहरूले आफुलाई सही मार्गमा लाग्न, बुद्धप्रति सम्मान देखाउन सक्छन् ।

२. हाम्रो शरीर यौन आनन्दमा डुबेका छन् । भगवान बुद्धले यौन आनन्दलाई पूर्णतया त्यागिसक्नुभयो भने हामी सामान्यजनका लागि यो अहिले प्राकृतिक क्रियाकलाप हो । त्यस्तो शरीरमा जुन अझै पनि यौन क्रियाकलापमा लिप्त छ, त्यस शरीरमा यौनलिप्साबाट टाढा रहनुभएको बुद्धको चित्र अंकित गर्नु भनेको अनुचित र सम्मानको ठूलो कमी मानिन्छ ।

३.हाम्रो शरीरले नराम्रो काम पनि गर्न सक्छ । हामीलाई सामान्यतया हरेक दिन धेरै गतिविधिहरूमा संलग्न हुन परिरहेको हुन्छ । हामीले गर्ने केही गतिविधिहरू असभ्य हुन सक्छन् । उदाहरणका लागि हामीले लात हान्ने, मुक्का हान्ने, हाम फाल्ने, नाच्ने, झगडा गर्ने इत्यादि काम गरिरहेका हुन्छौं । आफनो शरीरमा बुद्धको चित्र अंकित गराएर हामीले शरीरबाट त्यसो क्रियाकलाप गर्नु भनेको बुद्धप्रतिको अपमान हो ।

४. बुद्धको मुर्तिलाई उचित स्थानमा राख्नुपर्छ । हामी बौद्धहरुसँग उहाँको महानता संसारको लागि मैत्री भावनाको सम्झना गराउन बुद्धको मूर्ति छ । हामी बौद्धहरु उहाँको प्रतिमा वा चित्रलाई सदैव उच्च सम्मान दिन सधैं उच्च स्थानमा राख्छौं । बुद्धको कुनै पनि प्रतीकलाई तल्लो वा साधारण स्थानमा राख्नु वा शरीरमा ट्याटु खोप्नु भनेको बौद्ध जगतमा अनुचित मानिन्छ र यसले त्यस व्यक्तिमा बुद्धप्रति कुनै सम्मान छैन भनेर देखाउँछ ।

५. भ्रामक कारण । बुद्धको ट्याटु खोप्नाले मानिसहरूलाई गलत बाटोमा पनि लैजान सक्छ । केही मानिसहरू सोच्छन् कि बुद्धको ट्याटुले उनीहरूलाई बुद्धको नजिक राख्न सक्छ तर कसैले भने यसलाई केवल फेसनको रुपमा मात्र पनि खोपाउँछन् । जे भएपनि धेरै मानिसहरूले यस्तो काम गरेर भविष्यमा बुद्धको महत्व वा सम्मानलाई क्रमशः घटाउँदै लगिरहेका हुन्छन् ।

यी त भए नोइङ बुद्ध संस्थाका सामान्य नियम वा सुझावहरु । यी बाहेक पनि गैर बौद्धहरुको कतिपय बानी व्यवहार वा सोचाइ हुन्छन् जसले बौद्धहरुको आस्थामाथि प्रहार गर्दछ । के हामी अब पनि सचेत वा जिम्मेवार नहुने त ?

नेपालको अवस्था

भन्न त हामी छाती फुलाएर भन्छौं — बुद्धको जन्म नेपालमा भएको भनेर । तर बिडम्बना, नेपालीहरुलाई बुद्धलाई कसरी सम्मान गर्नुपर्छ भनेर थाहै छैन । माथिका सामान्य नियम वा सुझावहरु सामान्य नेपालीहरुलाई देखायो भने हाँस्लान्, रद्दी टोकरीमा मिल्काइदेलान् । उनीहरुलाई त खाली छाती फुलाउनुछ, बौद्ध पर्यटकहरुलाई नेपाल बोलाउनु छ वा विदेशी दान सहयोग चाहिएको छ ।

नेपालमा अन्तर्राष्ट्रिय तहको बौद्ध कार्यक्रममा देशका प्रधानमन्त्री राल चुहाएर निदाएर बस्छन् । प्रधानमन्त्री लगायत थुप्रै विशिष्ट व्यक्तिहरुको बैठकमा बुद्ध मूर्ति सजाउने बस्तु सरह राखिएका छन् । सरकार प्रमुख नै असम्बन्धित व्यक्तिहरुलाई बुद्धको मूर्ति उपहार दिन्छन् । बुद्धको शीर जस्तो आकारको गमला लगायतका सामान बन्छ । हामी कहाँ पनि बुद्ध नाम गरेका पेट्रोल पम्प, लुगा पसल, कफी पसल, मर्मत केन्द्र र अझ मासु पसलहरु समेत छन् । (एक पटक मैले सानेपास्थित हारती मां मासु पसलको फोटो फेसबुकमा राख्दा धम्की खानुपरेको सम्झिन्छु) ।

त्यस्तै बुद्धको चित्र रेस्टुरां, डान्स क्लब, बारमा राख्नु पनि सामान्य नै छ । चुरोट र रक्सीको गन्ध भित्तामा टाँसिएको ठाउँमा बुद्धको चित्र राख्न पाइने स्वतन्त्रता बुद्धको जन्मभूमिमा नै किन? बौद्धहरु नै चैत्यको गजुरमा बाजा झुण्ड्याउँछन्, त्यसमा बसेर चिया खाइदन्छिन् । बुद्धको मूर्ति स्थापना गर्न लाग्यो भनेर प्रहरी गएर मूर्ति थुतेर ट्रकमा बाँधेर चौकीमा शौचालय नजिक थन्क्याएर राख्छ । खुला सडको बिचमा राखिएको बुद्ध मूर्ति अचानक तोडफोड गरिन्छ र कसले गरेको भनेर सरकार वा प्रहरी छानबिन समेत गर्दैन । नेपालमा त उनीहरुलाई यस्तो काम गलत हो भनेर सम्झाउन समेत कठिन छ, उल्टै धम्की आउने र प्रतिकारै गर्ने भय छ । उनीहरुका लागि यो नाम भनेको मात्र आकर्षक अक्षर हो, यसलाई जहाँ जसरी प्रयोग गरेपनि हुन्छ ।

यहाँ सार्वजनिक पार्कहरुको अभाव छ । त्यसैले हाम्रा पुर्खाले बनाएर गएका बौद्ध तीर्थस्थलहरु आजका युवायुवतीहरुको प्रेमालाप गर्ने ठाउँ, ब्यायाम, नाचगान गर्ने अनि टिकटक बनाउने ठाउँ बन्न पुगेका छन् । त्यहाँ धार्मिक वातावरण जोगाउन निकै कठिन छ ।

अब फेरि स्वयम्भुको व्यायामको प्रसंगमा फर्कन्छु । त्यहाँ सार्वजनिक रुपमा बुद्धको चैत्य अगाडि खुट्टा फालेर व्यायाम गरिरहेको दृष्यलाई मोबाइलमा कैद गरें र फेसबुकमा पोस्ट गरें, अहिलेको नेपालको यथार्थ सबैले देखुन् भनेर । कोही कोहीले त यस्तो गर्नु गलत हो, स्वयम्भुमा ब्यायाम गर्नु रोक्नु पर्छ भने । तर अधिकांशले ममाथि नै गालीको वर्षा गरे । उनीहरुको अनुसार स्वयम्भुमा ब्यायाम गर्न पाउनुपर्छ, त्यो ब्यायाम मात्र हो, त्यसलाई अन्य ढंगबाट लिनु हुँदैन । कसैकसैले त मलाई नै नकारात्मक, बुद्धी नभएको, पाखण्डी तथा जातीय द्वन्द्व चाहेको समेत आरोप लगाए । अनि मेसेन्जरमा पुलिस केस गरिदिन्छु भनेर धम्की पनि दिए । त्यसमध्ये यो कार्यको बचाउ गर्नेहरु मध्ये धेरैको बौद्ध जस्तो देखिने नाम र थर भएकाहरु समेत थिए ।

यहाँ दुइटा कुरा उल्लेखनीय भयो । पहिलो, के तिनीहरु यस्तो काम कुनै हिन्दु मन्दिरका अगाडि गर्न सक्छन् ? एउटा त गर्न चाहँदैनन् किनभने उनीहरु हिन्दु हुन् र उनीहरुलाई हिन्दु मन्दिरको अगाडि यस्तो गर्नु गलत हो भन्ने थाहा छ । दोश्रो, कसैले अन्जानमै गरिहाले भने त्यहाँ सम्झाउने बुझाउने वा कारवाही नै गर्ने व्यक्ति वा संस्थाको उपस्थिति हुन्छ । दोश्रो, नेपालका बौद्धहरुलाई समेत यस्तो गर्नु गलत हो भन्ने लागेको छैन । आफुलाई बुद्ध धर्मका आचार्य भन्ने तथा सयौं पुस्तादेखि बौद्ध भइरहेकाहरुले समेत बुद्धको मूर्तिलाई सार्वजनिक स्थलमा अपमान गरेकोलाई स्वाभाविक रुपमा लिएको देखियो । उनीहरुलाई समेत उनीहरुका गुरुहरुले बुद्धको प्रतिमालाई सम्मान गर्नुपर्छ बुद्धको मुर्तितिर खुट्टा उफार्नु गलत हो भनेर नसिकाएको देखियो ।

हामी बौद्ध हौं, त्यसैले हामी कहाँ बौद्ध संस्थाहरु छन् । व्यक्तिगत तवरबाट गर्न नसक्ने काम गर्नलाई संस्था बनाइन्छ । नेपालमा अहिले सयौं हजारौं बौद्ध संस्थाहरु छन् । उनीहरुले केही न केही त संस्थागत रुपमा काम गरिरहेको हुनुपर्ने हो । तर यसको प्रतिफल यहाँको बौद्ध समाजले देख्न पाइरहेको छैन । स्वयम्भु जस्तो पवित्र महाचैत्य स्थलमा त यस्ता अस्वाभाविक र आपत्तिजनक कामहरु खुलेआम भइरहेको देख्न पाइन्छ भने अन्य ठाउँमा बुद्धको सम्मान कहाँ कति होला र ? यस्ता कार्यको विरोध गर्न हाम्रा बौद्ध संस्थाहरु असफल प्रमाणित भएका छन् । अझ कहिल्यै यसको विरोध गरेको देखिएको सुनिएको छैन, जसको अर्थ ती संस्थाहरुले यसलाई रोक्न आवश्यक पनि ठानेका छैैनन् ।

बौद्धहरुलाई क्षान्तिवादी बन्न सिकाइन्छ, अर्थात् जसले जति हानी गरेपनि पीडा दिएपनि सहेर बस, अझ उसको राम्रो चिताउ । त्यसैले त पुस्तकहरुमा बुद्धको बारेमा भ्रामक कुरा लेखेको देख्दा, बौद्ध धार्मिक क्षेत्रमा अशोभनीय क्रियाकलाप भइरहँदा, बुद्धको मूर्ति वा चित्र गलत ठाउँमा सजाउँदा मात्र हैन बुद्धका मूर्तिहरुमा लोडफोड गरिरहँदा पनि हामी मुक दर्शक मात्र बनिरहेका छौं ।

तर विश्वको इतिहासले देखाएको छ, जहाँ जहाँ बौद्धहरु सहेर बसे त्यहाँ त्यहाँ उनीहरुको नामोनिशान मेटिएको छ । कहाँ गयो अफगानस्तान, पाकिस्तान, काश्मिर अनि अन्य भारतका बौद्धहरु ? यस्तै प्रतिक्रियाविहिन स्वभावले गर्दा उनीहरु आज इतिहसका पानामा मात्र भेटिने कथा भइसकेको छ । हामी नेपालीहरु पनि अहिले यही मोडमा छौं ।

फगत दुइचार रुपैंया दान पाउन, पुर्खाको धाक लडाउन, विभिन्न संस्थामा मान, सम्मान, जागिर, तलब–भत्ता पाउन वा सित्तैमा विदेश घुम्न पाउने भएर मात्र बौद्ध बनिरहेकाहरुबाट नेपालमा बुद्धधर्मको संरक्षण भइरहने कुरामा शंका उब्जिसक्यो । आफु बौद्ध हुँ भन्नेहरुले बुद्धको शिक्षामा विश्वास गर्नुपर्यो, त्यसलाई अवलम्बन गर्नुपर्यो, यो त छँदैछ तर यसका साथै जहाँ जहाँ बुद्धधर्ममाथि प्रहार हुन्छ त्यहाँ त्यहाँ शिष्ट, शान्तपूर्वक प्रतिक्रिया जनाई धर्म र धर्मको इतिहास जोगाउनु पर्ने पनि समयको माग भइआएको छ । अन्यथा विदेशीहरुले कुनै बेलामा नेपालमा बुद्ध जन्मेका थिए भनेर इतिहास लेख्नुबाहेक हामीसँग हाम्रो हजारौं वर्ष लामो बुद्ध धर्म अवलम्बन गरेको र यहाँ छुट्टै संस्कृति र साँस्कृतिक धरोहर जोगाएको कुरा पनि इतिहासमा मात्रै भेटिने दिन आउन सक्छ ।

आनन्दभूमि आश्विन पूर्णिमा अंकमा प्रकाशित 2022 10 09

bit.ly/3EzyOmy

गन गन पलाःतल, दक्वथाय् झल्लमल्ल याइम्ह छम्ह प्रकाश

 

राजेन मानन्धर

मन्त — थ्व मन्त धइगु शब्द हे गज्याःगु । सुं मनू दनि अथवा मन्त धायेगु धइगु हे अजबगु चलन । आः दनि, आः हे मन्त धाःगु न्यनेमालीगु । सुं मनू गय् जुयाः मन्त जुइ? थज्याःगु खँ हे जिगु न्ह्यपुइ चाःहिलाच्वन जब जिगु मिखाय् न्ह्याबलें नाप लानाच्वनीम्ह खँ ब्यानाच्वनीम्ह पासा प्रकाश अमात्य मन्त धइगु खँ सामाजिक संजालय् ब्वनेमाल ।

 

शायद सन् १९९८पाखे जुइ । दि काठमाण्डू पोस्टया रिपोर्टर कथं येँ महानगरपालिकाया समाचार च्वयेत वनेगु झ्वलय् अबलय्या काठमाडौं भ्याली म्यापिङ् प्रोग्रामया ज्याकुथिइ नापलानागु प्रकाश । जिं वयागु अन पोस्ट छु धइगु मसिउ, वातावरणविद् कथं नापलानागु । खँ ल्हाल्हां येँ महानगरपालिकाया दक्व दक्व हे खँ सिउम्ह छम्ह श्रोत व्यक्ति थें जुल । छु खँ सुयात न्यंसा खःगु व विश्वास यायेबहगु समाचार वइ धकाः अलमल जुयाच्वनाबलय् व छम्ह अगःचा मालां द्यःगःचा लूथें हे जुल । 

अबलय् महानगरं यानाच्वंगु ज्या मुख्यतयाः फोहर व्यवस्थापन, खुसिया लः सफा यायेगु ज्या, गुह्येश्वरीया ट्रिटमेन्ट प्लान्ट, हिजाखुसि कोरिडोर, चःमति आयोजना, छेँया ल्याः तयेगु ज्या इत्यादि मुद्दायात समाचारया रुपय् ल्ह्वनेगु ज्याय् जितः चायेकं मचायेकं ग्वाहालि याःम्ह प्रकाश हे खः । थ्व हे झ्वलय् अनया विज्ञपिं पिएस जोशी, डा. रोशन राज श्रेष्ठ, भुषण तुलाधर व मेमेपिं लिसे नं बांलाःगु स्वापू जुयावन, उमिगु पाखें यक्व खँ सयेके सिइके खन । थ्व लुखा चायेका बिउम्ह प्रकाश हे खः । 

नगरपालिकाया ज्या बाहेक नं शहरी वातावरणया हरेक विषयबस्तुइ जिपिं निम्हस्या खँ मिलेजुयाच्वनी । गबलें सहमतिया खँ ब्याइ, गबलें असहमतिया लहर वइ । दक्व धयाथें खँय् जिमिगु सहमति दयाच्वंसां गनं गनं धाःसा खँ लः–मि जूगु नं जितः लुमं । तर खँ धाःसा जुया हे च्वनी । हरेक सामसामयिक मुद्दायात थुइकेगु, उकियात विविध पक्षं विश्लेषण यायेगु, नगरपालिकाया सकारात्मक व नकारात्मक पक्षयात थुइका कायेगु लागि जिगु प्रकाशलिसेया सहलह न्हियान्हिथं थें जुयाच्वन । लःलः—दुरु दुरु छुटेयायेथें खँ जिमिगु ब्यानाच्वनी । दंदंतक न्हिइ छकः नाप मलाः धइगु हे मदइगु । नाप लाये मखनकि फोनय् हे जूसां ततःहाकायेक वार्तालाप जुयाच्वनीगु धइगु हे जिगु पत्रकारिता जीवनया छगू सुखद पक्ष थें च्वं थौं जितः ।

 

आः बिचाः वइ जितः, धाथें जिं प्रकाशया शैक्षिक योग्यता छु, अले केभिएमपिइ वयागु पद छु व जिं मसिउ । माइक्रोबायोलोजी ब्वंगु धाइ, वातावरण ब्वनातःगु धाइ । इजरायलय् वातावरण व्यवस्थापन ब्वनावःगु धाःगु नं न्यनागु । तर वयाके जितः माःगु, जितः रुचि दयाच्वंगु हरेक विषयया शैद्धान्तिक व व्यवहारिक ज्ञान दयाच्वनी । छम्ह पत्रकारयात सम्बन्धित मुद्दायात ल्ह्वनेत माःगु पृष्ठभूमिया जानकारी, विज्ञपिनिगु विचाः व समाजय् उकिया सम्भावित सकारात्मक व नकारात्मक लिच्वःयाबारे न्हापा हे जितः सचेत वं यायेधुंकी ।

 

लःया विविध पक्षय् रिपोर्टिङ यायेगु झ्वलय् लः सम्बन्धी सेमिनारय् ब्वति कायेत दिल्ली व सिङ्गापुरय् तकं जिपिं थ्यन, लःया विषयय् ल्ह्वनेत पत्रकारतय्गु उलिमछि भूमिका दइ धइगु खँ थुल, थी थी देशया लः पत्रकारतलिसे स्वापू तयेखन । अन वनेत प्रकाशं जिगु नां बियाः याःगु ग्वाहालि नं थन लुमना च्वन । अले अन हे वनाः नापलाम्ह सहाना सिंहया एशियन वाटर नांगु पत्रिकाय् जिगु मेलम्ची परियोजनाया छपु विस्तृत लेख नं पिदन, गुकिं जितः जापानय् वनाः डेभलोपेन्ट एशिया जर्नलिस्ट एवार्ड काये खन । थुकथं अप्रत्यक्ष रुपं थ्व उपलब्धीइ प्रकाशं छगू कथं ग्वाहालि हे याःगु धायेमाल । 

जिगु हरेक लेख समाचार यः वयात । सुथय् दनाः जिगु समाचार ब्वनाः फोनय् तारिफ मुइकेधुंकी । जिगु एन्गल, विज्ञ व सरोकारवालापिनिगु कोट, दक्व दक्व यइ वयात । थुकिं सरकारी निकाय व समाजिक संस्थायात थुकथं प्रभावित याइ धकाः जितः न्यंका च्वनी । जितः लुमं, छकःनिकः जिं ख्याः यायेथें धाये — जितः अःखतं सिमा गयेकागु ला? धकाः । वं धाइ — छं च्वया जक हुँ, मेगु यायेत जि दु ।

 

मसिउ छाय् खः, वयात जिगु हरेक समाचारय् रुचि दइगु । जिगु समाचार व लेखया कटिङ जिकय् हे दइमखु, वयाके दयाच्वनी । जिं न्ह्याक्व नकारात्मक च्वःसां उकिइ सकारात्मक खँ लुइका च्वनी । छ नकारात्मक मजूसा जिमिसं सकारात्मक ज्या गय् यानाः यायेगु धकाः धयाच्वनी । च्यादँझिदँ लिपा छं च्वःगु थ्व धकाः जितः क्यनाच्वनी, छ्वयाहयाच्वनी । जितः न्ह्यलय् ला ज्वलय् ला थें हे जुइ । थःत माःगु खँया अभिलेखीकरण याये तसकं बल्लाः व ।

थुकथं स्वयेबलय् लः, शहरी विकास, वातावरण इत्यादि वयात रुचि दूगु विषयया समाचार, लेख वा सूचनाया छगू इन्साकोपेडिया हे वयाके दु वयाके । ख्याः याःसां नी याःसां मुद्दाय् हे जक खँ ब्याइ । दश मिनेट खँ ल्हाये धकाः सःता निघौं तक खँ ब्यानाच्वनी । तर माःगु हे जक खँ जुइ । छगू न्हूगु संसार दयेकेगु म्हगस दु, अले वं धाइ, जि याकःचां यानाः जुइगु ला मखु, तर जिं धाःसा यानाच्वने । जि हे छम्ह जक वया पासा मखु, जि लिसे थें क्वातूगु स्वापू दुपिं वया सलंसः पासापिं दइ, दक्वसियालिसे वया उलि हे खँ ब्याइ । 

व पत्रकार हे ला धायेमखु, तर पत्रकारिताय् वया रुचि दु । प्रत्युश नामं छगू बःचाधंगु पत्रिका पिकाःगु सिउ । अनं लः व शहरी वातावरण सम्बन्धी पिहाँ वःगु समाचारत मुंकाः छगू पत्रिका पिकात । लिपा नं वाटर डिस्कोर्स धकाः अंग्रेजी लःसम्बन्धी पत्रिका नं पिकात । उकिइ लेख च्वयेत जिं नं फक्व ग्वाहालि याना । तर तःथाय् ल्हाः तयाजुइम्ह जुयाः उकिं निरन्तरता धाःसा बिइमफुत । 

छगू गजबगु केमेस्ट्री — वयात जि माःथें, जितः व माःथें । जि नं दैनिक पत्रिकाय् ज्या याइम्ह जुयाः न्हियान्हिथं अथेक विषय च्वयाच्वनेमालीगु, छता हे विषय धकाः तक्यनाच्वने मदइगु । अले इलय् ब्यलय् वं थन थथे जुयाच्वन धकाः कुतिं न्यानाबिइवं जितः झसंग वनीगु, काचाकाचां ल्हाः न्ह्याकेगु । थुकथं व जिमि छम्ह स्यल्लाःम्ह श्रोत व्यक्ति जुलसा वयात नं थःम्हं खंगु व माःगु समाचार काचाक्क च्वइम्ह जुयाः जिगु पाखें नं वयागु अभियानय् छुं भचा ग्वाहालि जुलजुइ धकाः अनुमान जिं यानाः । 

पलख धकाः हे सुम्क मच्वनीम्ह, थम्हं ज्वनागु विषययात कयाः थी थी विज्ञपिन्थाय् वनाः सहलह यानाः परिवर्तन हे हयेत न्ह्यज्यानाच्वनीम्ह छम्ह सजक अभियन्ता थें च्वं व । हानं छता जक विषय ज्वनाः मगानाः छगू लिसे मेगु माःहनाः वःथें थी थी विषययात कत्ताक्क ज्वनाः उकिइ थःगु विज्ञता प्वंकेत अले उकिं थम्हं खनाथें दक्वसितं ग्वाकाः दक्वसितं सचेत यायेत वयागु सक्रियता न्हियान्हिथं अले सुथंनिसें बहनी तकं जुया हे च्वनी । 

लिपा वयागु ज्या यायेगु क्षेत्र चकना वन, झन् झन् तचाः जुजुं वन । वातावरण, लः, वाति लः मुंकेगु, शहरी वातावरण, शहरी गरिब, मेलम्ची, लःया भाः, प्रांगारिक मल, चःबिया फोहरयात मल दयेकेगु, कौसी खेती, ढलनिकास, खुसिया लः सफा यायेगु, फोहरमैला, सिथिनखः, नेवाः संस्कृति, नेपाल संवत्, सम्पदा, फाटोग्राफी जुजुं बायोग्यास, साकलिङ, महिनावारी स्वास्थ्य, रेडक्रस, सार्वजनिक शौचालय तकया यात्रा व याकःचां म्हो इलय् देशय् विदेशय् तकं प्रभाव लाइकथं न्ह्याःगु झी सकस्यां खनाच्वना । वया यायेमानिगु ज्या गुलि दु जुइ, कल्पना हे यायेमफु । वने त्ययेकाः वयात लहना वाःपतिं सम्मान यात, नेपाल विज्ञान प्रविधि प्रज्ञाप्रतिष्ठानं नं सम्मान याइगु जुल धइगु न्यनागु, जूगु धाःसा न्यने मखन । 

न्हापां वं श्री कन्या हाइस्कुलय् ब्वंकीगु । लिपा येँ महानगरपालिकाय् थी थी पदय् ज्या यात, अनं शहरी लः व स्वास्थ्यया लागि एनजिओ फोरमया कार्यकारी निर्देशक जुयाः तःदँ ज्या यात, रेनवाटर क्याचमेन्ट एसोशिएशनया आजीवन दुजः जुल, सरकारया रेनवाटर हार्भेस्टिङ नेशनल स्टेयरिङ कमिटीया सदस्य सचिव जुल, फ्रेशवाटर एक्सन नेटवर्क साउथ एशियाया संस्थापक दुजः नं खत, स्कुल अफ एनभाइरोन्मेन्ट म्यानेजमेन्ट एण्ड सस्टेनेबल डेभेलोपमेन्टया भिजिटिङ फ्याकल्टी नं जुल, एकिकृत शहरी विकास केन्द्रय् नं कार्यकारी निर्देशक जुयाः ज्या यात । लिपतय् एरोसान सस्टेनेबल सोसल इन्टरप्राइजेज मोडेल फर स्यानिटेशनय् सक्रिय खनेदत । 

अन्तय् थुलि हे जक धाये, कि व छम्ह गजबम्ह व्यक्तित्व खः, झीगु समाजय् ब्वलनाः उकि चकंगु बिचाः, दक्व कथंया मनूतलिसे उलि हे बांलाःगु स्वापू तयाः छम्ह मनुखं समाजय् परिवर्तनया लहर हइपि तसकं म्हो मनूत मध्ये छम्ह । व छम्ह मनू जक मखु छगू संस्था हे खः । गन गन पलाःतल, दक्वथाय् झल्लमल्ल याइम्ह छम्ह प्रकाश खः व । छगू उन्नत व विकसित वातावरण मैत्री समाजया निर्माण यायेगु वयागु तःगु म्हगस पूमवंनि । शायद व म्हगस पुवंकेगु दायित्व झीगु ब्वहलय् तयाथिकूगु दु वं । 

लहना वाःपतिइ पिदंगु २०२२ सेप्टेम्बर

गुंला, सापारु व नेवाः नेतृत्वया परीक्षा (लहना)

 राजेन मानन्धर | गुंलाथ्व द्धादशी ११४२, साउन २४ मंगलवाः

गुंला वा गुँला नेवाः बौद्धतय्गु विशेष पर्व खः । थुकिया व्याख्या थी थी विद्वानपिन्सं थी थी कथं यानातःगु दु । सारांशय् धाय्गु खःसा नेवाः बौद्धत थ्व लछि धार्मिक कथं सक्रिय जुइ । गुलिस्यां ला त्वःती, गुलिस्यां थः सतीगु थासय् वना बुद्ध लुमंकी, गुलिस्यां तुतः ब्वनी, बाजं थाइ, अपसं च्वनी, द्यः थाइ आदि आदि । थज्याःगु पवित्रगु ईयात चाय्कं मचाय्कं छथ्व गैरनेवाः विभाषी मनूतय्सं थःगु भाय्या छगू अपशब्दलिसे स्वानाः गिल्ला याय्वं समाज भचा बिचलित जुइगु स्वभाविक हे खः । थ्व गुंलाया न्हापांगु न्यानु खुन्हु थथे हे जुल । 

 

येँया न्हूम्ह मेयरं शायद नेवाःतय्त ध्यानाकर्षण याय्त जुइ, थःगु फेसबुक वालय् नेवाःतय्त गुंलाया भिंतुना बीवं गैर नेवाःतय्सं थुकियात नेवाःतय्त क्वफाय्त, हाय्केत, हिमी चाय्केत वा थःगु लुघताभास ब्वय्त हे लिसालिसा काकां कमेन्ट यात, “गुंला” शब्दयात कयाः । उकिइ गुलिखे मनूतय्सं व शब्दया अर्थ मथूगु खइ, दकले न्हापां न्यंगु खइ, तर उकिइ अज्याःपिं नं सवाः काकां हालाहल, गुम्हस्यां उकिया अर्थ व महिमा बांलाक थू । अथे धइगु थन च्वनाच्वंपिं गैर नेवाः राजधानीबासीत गन गथे यानाः नेवाःतय्त गिल्ला याय्दइ धकाः मौका जक पियाच्वंगु खनेदत । 

 

खँ फेसबुकया । थः फेसबुक स्वय्म्वाःपिनि अले न्हिछि स्वयाच्वनाः नं गनं छुं चिं मक्यनीपिनिगु लागिं थ्व छुं हे मखु । फेसबुकय् जक ला ? फेसबुकय च्वयां छु याय् ? धकाः हालाः थःत विद्वान धकाः क्यनाच्वनी । तर फेसबुकं गुलि ज्या याइ धइगु खँ बालेन साहं येँ महानगरपालिकाया मेयर पद त्याकूगुयात कयाः नं थुइकेफइ । थ्व भौतिक रुपं गनं खनेमदुसां समाजया छगू अज्याःगु त्वःफिके मज्यूगु अंग जुइधुंकल, गुगु थुलि शक्तिशाली कि उकिं चां चां समाजया धार परिवर्तन याय्फु, जनताया न्ह्यपुइ न्हूगु विचार पिनाथकेफु । थनया गुंला नं अथे हे खः । गनं छु जुल धकाः धाय् मछिंसां थुकिं छगू अज्याःगु लहर हल कि गैर नेवाःतय् थनया नेवाःतप्रति वितृष्णा, घृणा विष्फोट हे जूगु खःला धयाथें ज्याःगु वातावरण भर्चुवल दुनियाय् खनेदत । 

 

नेवाःत थनया आदिवासी धाइ, वंगु निद्वःदँ न्ह्यःनिसें अविछिन्न रुपय् थनया भाषा, संस्कृति, धर्म व सभ्यता ल्यंकातय्त नेवाःतयगु योगदानयात ल्वःमंके फइमखु । थन दक्व सुविधा सम्पन्न जुइधुंकाः, थन राजनीतिक महत्व दय्धुंकाः, अले आःया भासं धाय्गु खःसा थनया जग्गाया मू अप्वय्वं हे जक थन गैर नेवाःतय्गु आकर्षण जूगु खः । व हे कारणं थन थी थी त्वह तयाः थी थी इलय् स्वनिगलय् प्यपुनेत उमिसं अनेक तिकडम याइ ।

 

गुलिं राजनीतिक भविष्य निर्माणकर्ता धकाः, गुलिं सफल व्यापारी धकाः उमिसं थन थःगु तुति क्वय् जक बल्लाकेगु स्वल । उकिया लागि उमिसं थन राजनीतिक पार्टीइ सक्रियता क्यन, सामाजिक संघसंस्था नीस्वनाः उकिया नेतृत्वदायी भूमिका घय्पुल । गुलिं नेता जुयावल, गुलिं समाजसेवी वा व्यापारी वा उद्योगपति हे जुल । थज्याःगु पदय् च्वनेगु शक्तियात हे नेवाःतय्सं तसकं तःधंगु उपलब्धी धकाः ताय्कल, उकिं अथे पदय् च्वनेसःपिं गैर नेवाःतय्त नेवाःतय्सं छेँ बिल, बालं तल, म्ह्याय् बिल । व हे आकर्षणया कारणं थनया म्ह्याय् मस्तय्सं नं छु छु दइ धकाः नैतिक अनैतिक सम्बन्ध नं तल । उकिया बाखं मेगु हे दु ।अज्याःगु अवस्थाय् थन गैर नेवाःत, विशेष यानाः खय् बर्मुतय्गु आधिपत्य राजनीतिक, सामाजिक व व्यापारिक क्षेत्रय् नं अप्वया वनीगु स्वभाविक खः । 

 

गैर नेवाःतय्गु अधिपत्य दय्गु धइगु नेवाःत थःगु आदिभूमिइ अल्पमतय् लानावनेगु खः । अल्पमत धइगु जनसंख्याया आधारय् म्ह्वः जुइगु ला खहे खत, उकियालिसें थःगु जातीय पहिचान, भाषा, धर्म व संस्कृति ल्यंकातय् मफइगु अवस्थाय् वनेगु नं खत । अथे जुयाः हे नेवाःतय्के मांभाय् ल्हानां छुं हे फाइदा मदु धकाः खय् भाय् ल्हाय्गु, अले व्यक्तित्व विकासया नामय् गैर नेवाःतलिसे हेमचेम अप्वय्केगु फेसन नं वल । न्यनेबलय् थज्याःगु खँ असहिष्णु व नश्लवादी वा जातिवादी खनेदइ, तर उकिया ल्यूने सुलाच्वंगु रहस्यया लिच्वः हे खः थ्व गुंला काण्ड नं । 

 

गैर नेवाःतय्सं झीगु समाजय् थज्याःगु थाय् दय्केधुंकल कि आः उमित लिनाछ्वय्गु थःगु पहिचान थन पुनस्र्थापना याय्गु असम्भव हे मखुसां तसकं थाकु । अथे जूसां नेवाःतय्ग खल्तिइ खल्तिइ, त्वाःत्वालय् देय् देसय् दय्कूगु खलः पुचः उमित हांनिसें लिनाः थःगु बर्चश्व कायम याय्गु व उमिगु प्रतिकार याय्त ला त्वःते, थःगु अस्तित्व हे नं ल्यंके फइगु अवस्थाय् मदु । दक्व धइथें संस्थात भौतिक रुपं अस्तित्वहित, शक्तिहीन व प्रभावहिन जुइधुंकूगु अवस्थाय् उमिसं गनं छुं नवाय्वं अथवा विज्ञप्ति छगू पिकाय्वं झिगू दिशां हय्काः वयाच्वंपिं गैर नेवाःत ग्याइगु अथवा, सतर्क तक हे नं जुइगु खनेमदु । थ्व गुंला काण्डय् नं अथे हे जुल । छथ्व नेवाः फेसबुकय् सनाच्वंपिन्सं उमित धाल, हाल, ब्वह बिल । तर उकिसं न्ह्यागु खँय् नं नेवा थः हे द्वंगु, करपिं भिंगु कथंया तर्क तइपिं छथ्वः कथित राष्ट्रवादीतय्सं नेवाःतय्त थःगु पहिचानया लागि ल्वाय्गु वातावरण हे दय्केबीमखु । बालेन साहं पुइकूगु बुद्धया मुकुटया खँय् व पायछि हे जू धकाः वःगु छगू नेवाः बौद्ध वर्गया अभिव्यक्ति थन न्ह्यथने बहःजू । अले नेवाःतय्के आत्महत्या याय्गु बाहेक मेगु लँ ल्यनीमखु । तर व स्वयाः नेवाःतय्गु प्रतिकार क्षमता गनं खनेमन्त । नेवाःत स्वनिगलय् आः सिनावनाच्वंगु मि थें जुइधुंकल, सुनां छपासः लः ह्वलाबिलकि स्वाइँया सिनावनी , नौ हे जक ल्यनाच्वनी । 

 

हानं मेगु प्रसंग । न्हून्हूगु पात्र दय्कीगु संस्था नीस्वनेवं नेवाःतय्गु माःहनाः हनेमाःगु जात्रापर्वय् प्रत्यक्ष हे प्रभाव लात । पात्र दय्केगु आधिकारिक निकायय् गैर नेवाःतयु आधिपत्य जुइवं उमिसं खनेदय्क हे नेवाःतय्गु जात्रा पर्वया तिथि गोलमाल याय्गु अले गैर नेवाःतय्गु जात्रापर्वयात असुरक्षित याय्गु ज्या यानाहल । थ्व ज्या वंगु ३०दँ ति न्ह्यःनिसें जुयावःगु धकाः अनुभवीतय्सं धयाच्वंगु दु । खतुं चन्द्रमाया गतियात सुनां न न्ह्यबाके फइ, न लिबाके फइ, तर नं उकिया आधारय् झीसं नखःचखः हनेगु नेवाःतय्त छिनीकथं प्रकाशित यानाब्यूसा उलि समस्या मजुइगु खः । तर उमिसं द्वेष भावनां हे नेवाःतय्गु नखःचखःयात जक प्रभाव लाइकथं तिथि निर्धारण याय्गु यानाच्वंगु सकस्यां अनुभव याःगु हे दइ । 

 

आः वयाः उमिगु अज्याःगु चाला अबलय् जक सफल जुइ जब नेवाःत थः हे एकजृट जुइमखु । नेवाःतय् एकता मदु धइगु सियाः वा थुयाः हे उमिसं हरेक वर्ष धयाथें छताकि छता नेवाः जात्रापर्वय् तक्यंकाः नेवाःतय्गु एकताया परीक्षा उमिसं कयाच्वंगु दइ । 

स्वदँ प्यदँय् छकः स्वन्तिबलय तिथि गोलमाल जुइगु ला सामान्य प्रक्रिया हे जुइधुंकल । उकियालिसें मेमेगु जात्रापर्वय् आधिकारिक पञ्चाङ्ग निर्धारण याइगु निकाययागु वक्रदृष्टि लाःगु खनेदयावयाच्वंगु दु । उमिसं स्यू, थज्याःगु ज्याय् नेवाःत एकजुट जुयाः प्रतिकार याइमखु । उकिं हे थ्व तिकडम दँय्दसं हे उमिसं प्रयोग यानाच्वंगु दु ।

 

थज्याःगु अवस्थाय् येँय् छगू मानक काइ, यलय् व ख्वपय् मेगु मानक काइ । अथे जुइबलय् येँय् नखः हनेगु दिन व यलय् व ख्वपय् नखः हनेगु दिन पाइगु स्वभाविक हे जुल । नेवाःत नेवाः राज्यया खँय् प्रदेश नामाकरणया खँय् नेवाः नखःचखःयात राज्यपाखें हंकेगु खँय् सक्रिय जुयाः नमवाःसां थज्याःगु खँय् धाःसा थःथःगु खलःपुचःया ब्यानर न्ह्यःने तयाः खुप तर्कवितर्क याइपिं विद्वान जुयाः दंवइ । अथे छाय् याइले धाय्बलय् उमिसं थ्व हे बहानाय् येँ यल व ख्वपया नेवाःत थःथवय् ल्वाय्गु, थः सहि व करपिन्त गतल धकाः साबित याय्गु मौका उमित दयाच्वंगु दइ ।

 

अज्याःगु इलय् अले छगू निगू संस्थां खनेदय्क अन्तरक्रिया याइ, विद्वानत हयाः घौछि बाघौ भाषण याकी, ब्यानरया न्ह्यःने थःगु ख्वाः वय्क फोटो कयाः फेसबुकय् नं तइ । तर अन्तय् लिच्वः वहे जक वइ — जिपिं पायछि उपिं गलत । सु थःगु अडानय् डेग लिफः स्वइमखु । अय् जुयाः अन्ततोगत्वाः येँय् येँकथं जुइ, यल व ख्वप अनया हे कथं जुइ । थःगु ल्हातिइ छुं मदुपिं नेवाः युवात हिस्स जुइ, अले जाबो नखः हनेगु छगू खँय् हे एकता मदुपिन्सं छु यानानइ ? धकाः हालाहइ । थ्व अर्धसत्य हे झीगु यथार्थ खः । झीसं एकता थन नं हय्मफु, मेथाय् नं हय्मफु । थ्व हे यथार्थ गैर नेवाःतय्गु लागि नेवाःतय्त हिस्याय्ग छगू अचुक अस्त्र बनेजुइ । कन्हय् फेसबुकया पेज पेजय् ट्रोल वइ, नेवाःत अथे थथे । अले हानं नेवाःतय् दुने हे नेवाः संघसंस्थायात न्वाय्गु थ्व मेगु मौकाया रुपय् काइ, नेतृत्वयात गःतां ज्वनी । नेतृत्वया क्षमता विज्ञप्ति पिकाय्गु व ल्वानाच्वंगु समनजयात हानं ल्वाकेगु बाहेक मेगु मदु धकाः मस्यूनिपिं नेवाः युवात हानं छकः निराश जुइ । झी नेवाःत धिक्कार धाय्त बाध्य जुइ । थ्व हे मखुला झी नेवाःतय्गु बर्तमान नियति ?

https://www.lahananews.com/node/12685

प्राचीन सभ्यताको नगरी काठमाडौंमा र‍्‌यापरको नाममा पार्क?

 

राजेन मानन्धर

इतिहासमा पहिले कहिल्यै नभएको जस्तो गैरआदिबासीलाई यसपालिको स्थानीय निकायको चुनावमा काठमाडौंका जनताले मेयरको पदमा जिताएर पठाएको थियो । सबैतिर हर्षोउल्लास थियो । एकातिर पुराना नेताहरुले देश बिगारेको आरोप, अर्कोतिर पार्टीहरुले चुनावमा गलत नेता उठाइदिनु अनि प्रत्यक्ष भेटभाट, भासन र आकर्षक योजना भन्दा फेसबुकमा आएका चर्चाले बालेन्द्र साहलाई काठमाडौं महानगरपालिकाको मेयर बनाइदियो । पुरानाहरु असमंजमा थिए तर नयाँपुस्ताका युवाहरु एकदम अडिग थिए, विश्वस्त थिए अनि पैरवी गर्दै थिए — पार्टीका मेयरले के गर्यो त? युवालाई दिनुपर्छ, जे गर्छ बालेनले गर्छ, उसले गर्छ क्या, गर्न त देउ, अब सबै समस्या समाधान हुन्छ ।

चुनावताका उनले काठमाडौंको फोहरमैला, प्रदुषण, ट्राफिक समस्या तथा सांस्कृतिक सम्पदाको संरक्षणलाई विषय बनाएका थिए । ती मुद्दाहरुमा डेग चलाउन नसकेको सबैले देखेकै छ । हुन त उ आएको कति नै भयो र? भन्नेहरु पनि छन् । हो, गर्नलाई समय दिनुपर्छ । तर पाँच वर्षको लागि जनमत पाएर आएको साहले दुइ महिनामा के कति गर्यो भनेर हेर्यो भने उसका आउँदा ४ वर्ष १० महिना कस्तो होला भनेर अनुमान लगाउन सकिन्छ । अहिलेसम्मका केही महत्वपूर्ण कुराहरुमा अलिकति ध्यान दिएर मात्र मुल मुद्दामा जानु बेश होला ।

पहिलो चरणमा उनले फोहरको समस्याको सामना गर्नुपरेको थियो, जुन केशव स्थापित तथा विद्या सुन्दर शाक्यले पनि भोगेकै थियो । यसलाई निकै सुझबुझका साथ ट्याकल गर्न आवश्यक थियो । तर उनले फिल्मी स्टाइलमा त्यहाँ गएपछि कुरा बन्नुको साटो बिग्रेको स्पष्ट बुझिन्छ । गर्न सक्नले सबैलाई चित्त बुझाएर समेटेर व्यवस्थापन गर्ने हो नसक्नेले अरुलाई दोष दिएर बस्ने हो । अहिले काठमाडौंमा फोहरमैलाको समस्या विकराल छ । कुनैपनि बेलामा महामारी फैलिने सम्भावना नकार्न सकिन्न ।

उनको अर्को घोषणा महानगरका जनप्रतिनिधिहरुसँगको मिटिङ लाइभ गर्ने भन्ने थियो । सबैको कमजोरी देखाइदिने भनेको यो योजना पनि एक दुइपल्ट लाइभ भएपछि जनताले दुधको दुध, पानीको पानी देख्न पाए । पछि लाइभ नियमित हुन छाड्यो ।

नीति तथा कार्यक्रममा आएको कम्पनी मार्फत भाडा लेनदेन गराउने कुराले सबैभन्दा पहिला महानगरबासीलाई त्रसित बनायो । महानगरले माग्न नदिने र फुुटपाथमा पसल राख्न नदिने घोषणा उत्साहवर्धक थियो । न माग्ने हट्यो, न फुटपाथमा पसल बनाउने हटे । साउन १ गतेको सडकका दृष्यहरु धमाधम देखिन थालेदेखि मच्चियो मच्चियो थच्चियो भएको अवस्था छ । फोहर धरधनीले नै कुहिने नकुहिने छुट्याउनु पर्छ नत्र गाडीले फोहर लाँदैन भन्ने मेयरको धम्की आयो । तर सडक ब्यापारीले साँझ सडक छेउ असरल्ल छोडेर गउका प्लास्टिक इत्यादि पनि घटेन । भएभरको फोहर प्लास्टिकमा पोको पारेर प्राइभेट कम्पनीको ट्रकमा हाल्ने बाहेक नागरिकहरुले अरु विकल्प पाएन । त्यही फोहर पनि उठाउन समेत नसकेपछि विना गृहकार्य गरिएको धम्कीले पनि कतै माखो मारेन । आफ्नो समर्थनमा रहेको एउटा अमुक फेसबुक पेजलाई एक करोड दिएर पब्जीगेम जस्तो इस्पोर्ट खेलाउने भन्ने समाचार लीक भएपछि साहले कानूनी उपचार खोज्न गएकोले यसबारे बोल्न उचीत भएन । उता विभिन्न पार्टीका नेताहरुसँग भेटेको फोटो सार्वजनिक गराइनु र विभिन्न पार्टीका नेताहरुको नाममा खोलिएका प्रतिष्ठानहरुलाई ठुलो रकम सहयोगको रुपमा छुट्याएको पनि सुन्नु पर्यो । के जनताले यस्तो स्वतन्त्र मेयर रोजेका थिए?

अब, अचानक समाचार आयो — साहले महानगरपालिकाको बजेटबाट १५ लाख खर्च गरेर र्याप गायक अनिल अधिकारी (जसलाई यमबुद्द पनि भनिन्छ)को सालिक बनाउने भयो भनेर । चुनाव प्रचार अभियानमा कतै नबोलेको विषयमा कसैलाई सल्लाह समेत नगरी यति धेरै रकम खर्च गर्ने भन्ने सुनेर अधिकांश जनता निराश भए । र्याप सुन्ने बानी भएका केही युवाहरु बाहेक अरुले यसलाई निको मानेन ।

देशभरी प्रवेशद्वार, भ्युटावर र अजिब अजिबका शालिक बनाउने होड चल्यो भनेर सामाजिक सञ्जालमा ट्रोल भइरहँदा पढेलेखेका नौजवान मेयरले लागुपदार्थको दुव्र्यसनी भइ आत्महत्या गरेका र्याप गायकलाई बजेट र व्यवस्थापनको मारमा परेको काठमाडौंमा बनाइने शालिकको पहिलो नम्बरमा पार्नुपर्ने कुनै कारण थिएन ।

पहिलो शालिक काठमाडौंको प्राथमिकता नै हैन । यहाँ २००० वर्ष पुराना कलात्मक मूर्तिहरु बिच सडकमा असरल्ल मिल्काएका छन् । जहाँ भएका धार्मिक आस्थाले भरिएका मूर्तिहरुको समेत संरक्षण भइरहेको छैन त्यहाँ शालिक किन भन्ने प्रश्न आउनु स्वभाविक हो । अब शालिक बनाउने भए काठमाडौंको दुइ सहश्राव्दी लामो सभ्यतालाई चिनाउने कुनै यस्तो व्यक्तिको निर्माण हुनुपर्ने थियो जसका अगाडि कुनै राजनीति र समुदायको विभेदबाट माथि उठेर शीर झुकाओस् । यसमा यहाँका समाज सुधारक, परिवर्तनका सन्देशबाहक वा उद्योगपति पनि हुनसक्थ्यो । त्यस्तो व्यक्ति खोज्ने र खोज्नुपर्छ भन्ने सोच समेत पनि मेयरमा देखिएन ।
कलाकारकै सालिक बनाउने भएपनि कुनै पूजनीय सर्जक खोज्न सकिन्थ्यो । आजभन्दा ७७७ वर्ष अगाडि यहाँ अरनिको जन्मेका थिए जसले चीनसम्म गएर आफ्नो कलाकारिता देखाए । यसबिच यहाँ बनाएका यति ठुल्ठुला दरवारहरु, मन्दिरहरु चैत्यहरु, हितिहरुका सर्जकमध्ये कोही पनि शालिक भएर उभिन लायक किन देखेन साहले ?

अब गीत संगीत नै रोजे रे । आजभन्दा ४६२ वर्ष पहिले जन्मेका राजा महिन्द्र मल्ले यही भूमिमा कविता लेखेका थिए । यसबिच यहाँका सर्जकहरु सयौं होइन हजारौंमा भेटिन्छन् । कोही पनि काम लागेन? गायनकै कुरा गर्दा पनि उस्ताद सेतुरामको नाम नलिन सकिन्छ, जसले ११४ वर्ष अगाडि नेपाली गीत पनि ग्रामोफोनमा बज्न लायक छ भनेर देखाए । कति जनाको नाम लिने? मेलवादेवी, कोइलीदेवी, बच्चुकैलाश, शिवशंकर, फत्तेमान वा नारायण गोपाल मध्ये कसैको त नाम सुनेको होला ? उनीहरुले नेपालको संगीतलाई कुन स्तरसम्म पुर्यायो, किन उनीहरुका गीत आज पनि कालजयी भएर रहिरहे भन्ने अन्दाज पनि छ ?
को हुन् यमबुद्द? अनिल अधिकारी नाम गरेका गायक सन् १९८७मा मोरङको सलकपुरमा जन्मेका थिए । उनी काठमाडौं आएर पढे, पछि लण्डन गए, त्यहीँ बिहे गरे । उसका मिक्सटेपहरु, केही एल्बमहरु, केही सिङ्गलहरु, केही साइफरहरु निस्केका छन् र केही गीतमा फिचर्ड आर्टिस्टका रुपमा गीतहरु गाएका छन् । लण्डनमा २०१७मा उनी आफ्नो बाथरुममा मृत भेटिए र यसलाई आत्महत्या भनियो ।

हिपहप गीत मन पराउने युवावर्गका लागि उनका गीत राम्रा होलान् । फ्यानहरुले आफुलाई मनपर्ने गायकलाई देउतै मान्ला । उनको असहज मृत्युमा उनको परिवार र फ्यानहरुप्रति समवेदना छ । तर समस्त नेपालकै सय वर्षको रिकर्डेड संगीतको मात्र कुरा गर्दा पनि उनको प्रख्यातीको सीमालाई सम्झनै पर्ने हुन्छ । कति जना ४० वर्ष काटेका, इन्टरनेट नचलाउने, रेडियो मात्र सुन्नेहरुले उनको नाम पनि सुनेको होला? उनको गीतबाट कसले राम्रो शिक्षा लिए होला, उसबाट प्रेरणा लिएर कति जनाले आफ्नो जीवनलाई सुमार्गमा लगे होला, देश विकास गर्नका लागि प्रोतसाहित भए होलान्? लागू पदार्थको दुव्र्यसनी भनेर चिनिएका अनि जीवनदेखि हार मानेर आत्महत्याको बाटो रोजेका मानिसको शालिक वा पार्क देखेर यहाँका काठमाडौंबासीले शीर झुकाउनु पर्ने ? यहाँका कला, संस्कृतिका धनी अनि मिहेनती र सकारात्मक जीवनको आदर्श बोक्ने जनता त्यो पार्कमा के भनेर विचरण गर्ने? के यी प्रश्नहरुलाई उनका फ्यानहरुले पचाउन पनि सक्ला ? एक जना नेताले आफ्नो छोराको सालिक बनाएर निर्लज्जता प्रदर्शन गरे यहाँ साहले आफ्नो साथीको शालिक बनाएर त्यही गुण देखाउन खोजे ।
फेरि यहाँ नगरबासीसँग उसको शालिक राख्ने कि नराख्ने भनेर पनि सोधिएन । कसको शालिक राख्ने र सय जनाकै राख्ने भएपनि वरियताक्रमको आधार के हो भनेर पनि खुलाइएन । मेयर र उनी एकै विधाका अनि मेयरका अग्रज वा साथी भएको कारणले मात्र हचुवा भरमा उसको नाम पारिएको भनेर बुझ्न कठिन छैन । के साह आफ्नो साथीको एउटा शालिक काठमाडौंमा ठड्याएर जाउँ भनेर मात्र मेयर भएको हो र?

अब प्रकृयामा जाऔं । पहिला दशदेखि पन्ध्र लाख रुपैंयासम्ममा उसको शालिक बनाउने कार्यक्रम भनिएको थियो । समाजमा, सामाजिक सञ्जालमा आलोचना हुनु स्वभाविक थियो । यसले साहको आँखा खोलिदिएन, बरु डिस्टर्ब नगर भन्ने खालको हुँकार भर्न लगायो । जनताले शालिक, त्यो पनि आत्महत्या गर्ने मानिसको शालिक काठमाडौंको प्राथमिकतामा पर्दैन, बनाउने भए आफ्नै पैसाले आफ्नै जमिनमा बनाएर राख भनेर सल्लाह दिए । आलोचना शान्त नभएपछि त्यसोभए म मेरै तलबको रकमबाट बनाउँछु भन्ने खालको घुर्की लायो । अब जनप्रतिनिधिहरुले तलब भत्ता लिन नपाइने निर्णय पहिल्यै भइसके भन्ने कुरा आएपछि उनी चुप लागे । त्यसपछि केही बेर सामसुम भएको आभास दियो ।

तर पछि अचानक फेरि मेयरले उनैको नाममा पार्क बनाउन “डेढ करोड” छुट्याएको भने पछि नागरिकहरु फेरि आश्यर्चमा परे । डेढ करोड रुपैंया कति जना नागरिकले के के मा कति कति कर तिरेपछि जम्मा हुन्छ भन्ने उसलाई थाहा पनि छ? १५ लाख खर्च नगर भन्ने जनताको आवाजको विरुद्ध डेढ करोड खर्च गर्न सक्छु भनेर तानाशाही पाराको जवाफ उनले दिए । महानगरपालिकाले उसको नाममा पार्क बनाउन वडा नं १६ खुसिबुँ नयाँ बजारमा रहेको जनताले छोडेको ७ रोपनी खाली जग्गामा पार्क बनाउन आर्थिक वर्ष २०७९।८०बाट सो बजेट विनियोजन गरिएको भनेर प्रवक्ताले जानकारी दिएको समाचार आइसकेपछि यसमा जनता अवाक् हुनु बाहेक केही गर्न सक्ने ठाउँ बाँकी भएन । के अब यहाँका भोट दिने, कर तिर्ने जनता कोही होइनन्? उनीहरुको काम एकपल्ट चुनाव जितेर आएका मेयरको बेढंगका चटक हेरेर मात्र बस्ने हो त?

अचम्म लाग्छ । महानगरपालिकामा यति धेरै तह तप्काका संयन्त्रहरु छन् । पाइला पाइलामा विरोध गर्न सक्ने वडाअध्यक्षहरु छन् । पार्टीगत ग्रुपिज्म र व्यक्तिगत इबीका कारण सानो भन्दा सानो कार्यक्रम पनि सितिमिति पास हुने अवस्था छैन तर यस कार्यमा भने सबै पार्टीका सबै उमेरका वडाअध्यक्ष र सदस्यहरुको मिलिभगत देखियो । अनि यसका लागि त्यत्रो लडाइ गरेर छुट्याएको खुसिबुँकै जग्गामा किन आँखा गयो भन्ने पनि प्रश्न छ । यसमा सबै वडा अध्यक्षहरु, विशेष गरी सम्बन्धित वडा अध्यक्ष र सो वडाका नारिकहरुको केही पाएरै सहमत भएको स्पष्ट देखियो । समाचारमा हामीलाई जानकारी गराएको छैन भनेर बोलेर उहाँहरुले धर पाउनुहुने छैन ।

हुन त कुल २५ अर्ब ४२ करोडको बजेटमा डेढ करोड त्यति धेरै रकम त होइन । तर यहाँ नैतिकताको कुरा आयो । जहाँ १५लाख रुपैंया खर्च गरेर शालिक बनाउँछु भन्दा जनताले विरोध गरेको र त्यही कारणले उसले आफ्नै तलबबाट बनाउँछु भनेर घुर्की लाएको थियो, त्यहीँ उनले पहिला आफैले लिन्न भनेको १५ लाखको भन्दा १० गुणा बजेट लाजै नमानी छुट्याएको देखेर नागरिकहरुले जिब्रो टोक्नै पर्ने भयो । पार्टीका नेताले भन्दा पनि घटिया काम गर्न कसरी सकेको? पार्टीका नेताहरुले पैसा अपचलन गर्यो भनेर आलोचना गर्नुपर्नेले आफैले यसरी आफ्नो व्यक्तिगत रुचीको विषयमा करदाताहरुको डेढ करोड उडाउनु भनेको कालान्तरमा आफ्नै खुट्टामा बन्चरो हान्नु भन्दा कम प्रत्युत्पादक हुने छैन ।

हामीलाई थाहा छ । बालेन कुनै पार्टीको सदस्य भएको नखुलाइएपनि उनका पछाडि समर्थकहरुको ठुलो समुह छ । यसमानेमा साह धेरै युवा नेपालीहरुको सपनाको सौदागर हो । तिनीहरु आलोचना सहन सक्दैनन् अनि काठमाडौंमा, मोफसलमा वा विदेशमैं बसेर पनि उनले जे गरेपनि नगरेपनि सामाजिक सञ्जालमा वाहवाही मात्र दिइरहन्छन् । तर यो प्रवृतिले नै एक होनहार युवा मेयरको दिनगन्तीको कारण हुँदैगइरहेको कुरा कसैबाट छिपेको छैन । गलत काम वा प्रवृतिको खबरदारी गर्ने प्रत्येक नगरबासीको जिम्मेवारी हो ।

बालेन अब कुनै गायक नायक हैन, जनप्रतिनिधि हो । यहाँको जनताले उसलाई उसको गीत मन परेर वा उसको दाह्रीमा लठ्ठिएर भोट दिएको होइन, पार्टीका नेताले मेयर जितेर आशातीत काम गर्न सकेन भनेर दिएको हो । उसले आफ्नो पुख्यौैली छ भने पुख्र्यौली जग्गामा अथवा त्यो बेचर त्यसको पैसाले काठमाडौंमा जग्गा किनेर वा यहाँको आफ्नो घरको कम्पाउण्डमा वा आफ्नो घरको कौसीमा आफुलाई मन पर्ने व्यक्तिको सालिक बनाउन पाउँछ । अथवा उसले पाउने तलब सुविधाको पैसा बचत गरेर राखेर त्यसैबाट बनाएपनि जनचासोको विषय नबन्ला । तर यहाँ पचासौं लाख नागरिकले प्रत्यक्ष अप्रत्यक्ष रुपमा तिरेको करको पैसाको सदुपयोगको सवाल छ । यसलाई बालहठ, वा जिद्दीपन पा पागलपनको विषय बनाइनु भएन । यसरी कतिन्जेल काठमाडौंमा रजाइँ गर्न सकिन्छ र? उनका पर्दा पछाडिका सहयोगीहरुले पनि सोच्नुपर्ने भएको छ । स्याल शहर पसेको र कमिलाको प्वाँख उम्रेको जस्तो कुरा हो यो ।

त्यसमा पनि उनी ऐतिहासिक रुपमा जितेका स्वतन्त्र मेयर हुन् । उसको सफलता भनेको स्वतन्त्र भएर मेयरको चुनाव लड्ने सबैको सफलता हो, उसले राम्रो काम गरे भोलिका स्थानीय चुनावहरुमा सक्षम स्वतन्त्रहरुले चुनाव जित्ने संभावना बढ्छ । अनि उसले काम गर्न नसके, असफल भए वा कुनै नराम्रो काम गरे भने भोलि सक्षम स्वतन्त्र युवाहरुले चुनाव लडेर मेरो शहर म बनाउँछु भन्ने जागरुकहरुको लागि काठमाडौं महानगरपालिकाको ढोका सदाको लागि बन्द हुन्छ ।